Toen het aanzwellende daglicht deze ochtend door de gordijnen scheen, checkte ik frequent het uur op mijn kilometerteller. Mijn smartphone en wekker van dienst lag buiten handbereik op te laden. Ik had schrik om de wekker niet te horen en me te overslapen. Plots ging de wekker luid en duidelijk af, zo luid dat de buren in de aanpalende houten bungalow wellicht ook gewekt waren. Ik ontbeet in het restaurant van het guest house. Terwijl ik nog op de menukaart wachtte, werd ongevraagd toast met spiegelei en een tas koffie geserveerd. Toen ik achteraf wilde afrekenen, bleek het ontbijt inclusief te zijn. Te laat zag ik achter mij een minibuffet met bouillon en fruit staan. De uitstekende verhouding tussen prijs en kwaliteit maakt van het Phosy Tha Lang Guest House een echte aanrader.
Omstreeks acht uur lag ik op de fiets. De eerste twintig kilometer slingerde de weg tussen dicht beboste heuvels. Dan fietste ik door een langgerekt dorp. Voorbij het dorp stortte de weg naar beneden. In een steile afdaling van 5 km spoelde ik alle hoogtemeters door die ik de afgelopen dagen moeizaam had opgebouwd. Aan de voet van de berg lag de waterkrachtcentrale van de Nam Theun rivier.
De weg volgde de rivier stroomafwaarts. De kilometers maalden vlot op de vlakke weg. Na ruim 43 kilometer fietsen bereikte weg 1E eindelijk snelweg #12. Hier sloeg ik rechtsaf, en enkele kilometers verder stopte ik voor een frisdrankpauze. Snelweg #12 naar Thakhek was nagenoeg vlak en laveerde tussen de loodrechte karstbergen. In vogelvlucht was de afstand tot Thakhek ongetwijfeld veel korter. Door de vlakke weg vond ik het niet erg om meer kilometers te fietsen. Dit was tot nu toe de mooiste en meest aangename etappe van deze fietsreis.
Vlak voor het kruispunt met snelweg #13 was er een onverwachte heuvel. Nat in het zweet kwam ik boven aan het kruispunt aan. Ik dronk eerst bijna ad fundum een koud flesje water, en fietste verder naar het centrum van Thakhek.
Aan de oever van de Mekong stopte ik bij het Boutique Hotel Le Bouton d’Or. Ik parkeerde mijn fiets in de parkeergarage van het hotel, en nam de marmeren trap naar de lobby op de verdieping erboven. Dit hotel had ik op voorhand per e-mail gereserveerd. Helaas kon de receptioniste mijn boeking niet terugvinden tussen de talloze Booking.com reservaties. Ik toonde haar een afdruk van de e-mail met bevestiging, en ik kreeg alsnog een kamer toegewezen. Na een week op het platteland had ik mezelf terug meer luxe gepermitteerd. De kamer heeft een parketvloer, degelijke airconditioning, en een Europese badkamer. Alles functioneert prima, en niets in de kamer is tot op de draad versleten. De kamerprijs ken ik alleen bij benadering. Volgens de website kost de kamer 38 $ per nacht, maar misschien is deze prijs al jaren niet meer geïndexeerd. Bij het uitchecken zal ik pas de echte prijs kennen. Idem voor het wassen van mijn vuile kleren. Eigenaardig spreken de receptionisten maar een paar woorden Engels, en dat voor een luxehotel.
Na de douche verkende ik de straten rondom mijn hotel. Tegen de tijd van de zonsondergang, installeerde ik me op het terras van het hotel aan de Mekong. Al nippend van een verse kokosnoot genoot ik van de zon die aan de Thaise kant van de Mekong onherroepelijk onderging.
Fietsstatistieken:
103,30 km
4 u 25 min
23,41 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie