Na een ondiepe en koude nachtrust stond ik om half zeven op, anderhalf uur voor het aanmeren van de ferry. Gisterenavond had ik de airco meteen laten uitschakelen, maar de ventilatiemond in het plafond bleef voortdurend ijskoude lucht in mijn kajuit blazen. Toen ik mijn ontbijt afrondde, kwamen we aan in Caticlan. Een porter droeg mijn gevouwen ligfiets de trap af. Op de kade vouwde ik mijn ligfiets open. Plots kwam de draagriem langs één kant vanzelf los. Er was een schroef verdwenen die behalve de draagriem ook de twee kettinggeleiders op hun plaats hield. Toen ik met sjortouw het euvel voorlopig wilde herstellen, begon het onverwacht te regenen. Ik liet de herstelling voor wat het was en spoedde me naar een afdak naast de terminal. Daar kreeg ik de ingeving om een ongebruikte schroef om een bidon te verankeren te gebruiken. Zo lukte het me om de draagriem en één kettinggeleider terug vast te maken. De andere kettinggeleider fixeerde ik met een stukje sjorkoord.
Ik maakte een korte verkenningstocht door het stadje. Op de terugweg naar de terminal stopte ik aan een restaurant en bestelde een tweede ontbijt. Ik had geen grote honger maar de timing was perfect gekozen. Een halve minuut later barstte een tropische regenbui uit. Mijn ligfiets stond droog onder de luifel van het restaurant.
Toen de zon opnieuw scheen, fietste ik verder naar de terminal. De security maande me aan om mijn ligfiets binnnen de omheining onder een afdak te parkeren. Te voet ging ik de terminal in om een ticket te kopen voor de overzet naar het eilandje Boracay. Een porter droeg mijn ligfiets voor 100 PHP (1,75 EUR) over de smalle en wankele loopbrug naar de bangkas. Het kleine en smalle bootje deed de overtocht in minder dan 10 minuten. Aan de overkant droeg een andere porter mijn ligfiets opnieuw de kade op. Kennelijk was dit in de prijs begrepen want hij vroeg geen betaling. Op het gemak maakte ik me klaar om de laatste 4 kilomer naar mijn hotel te fietsen. Halverwege de voormiddag arriveerde ik aan het Altabriza Resort. Hier had ik een kamer met privé-plonsbad gereserveerd.
Ik checkte in maar de sleutel kon ik pas om 14u ontvangen. Daarom liet ik mijn fiets en bagage achter en slenterde ik naar het strand. Borocay is bekend om haar witte zandstrand met een zoom van palmbomen. Er zijn minder aangename locaties op de wereld om drie uur tijd te doden.
Iets na twee uur mocht ik eindelijk de kamer betrekken. Na de obligate douche bracht ik mijn vuile was naar een wasserijtje even verderop de hoofdstraat. Tegenover het hotel kocht ik een grote milk tea. Vervolgens probeerde ik alle zwembaden uit: te beginnen bij het plonsbad aan het terras van mijn kamer, dan de inifity pool op het dak, en tenslotte het zwembad naast de bar en het restaurant.
Net op tijd voor de zonsondergang stond ik terug op het witte strand, en ik was niet alleen. Tegen 19u haalde ik mijn propere was op en ging ik dineren aan een pleintje met live muziek in de autovrije restaurantbuurt. En na de publicatie van dit blogbericht spring ik gegarandeerd terug in een zwembad. Ik twijfel nog tussen het grote zwembad aan de bar of mijn privé-plonsbad.
Fietsstatistieken:
5,20 km
0 u 21 min
14,63 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie