4 december: De lange terugvlucht

Op een belangrijke vertrekdag zoals vandaag zorgt mijn onderbewustzijn ervoor dat ik me niet overslaap. Ruim een uur voor de wekker werd ik wakker terwijl mijn brein allerlei vertrekproblemen aan het oplossen was. Ik draaide me nog eens om, maar een kwartier voor de wekker afging stond ik alsnog op. Ik nam de tijd om rustig te ontbijten. Nadien trieerde ik mijn bagage. Stipt om 9:30u pikte het gereserveerde busje mij en mijn fietsdoos op met bestemming Suvarnabhumi Airport. Op een zondagvoormiddag was het verkeer rustig. Reeds 35 minuten later kwamen we op de luchthaven aan, precies drie uur voor het vertrek van mijn vlucht.

Volgens de voorwaarden van SWISS kost het transport van een fiets 100 EUR of 150 USD per richting. Dit bedrag moet in de lokale munt betaald worden. Helaas gebruikten de Thai de dollar als referentiemunt. Tegenwoordig is de wisselkoers van de euro bijna gelijk aan de dollar. Ik betaalde 5.380 Baht (142,07 EUR), dat is 1.600 Baht meer dan verwacht.

Na deze financiële tegenvaller ging ik naar de volgende hindernis. Ik moest de fietsdoos afleveren bij de afdeling Oversize Baggage Check-in. Zoals ik nog herinnerde van mijn vorige fietsreis, past mijn fietsdoos niet in de scanner. Ik hergebruikte dezelfde doos, dus ik had het probleem verwacht. De dames van de afdeling keken elkaar aan, niet goed weten wat te doen. Na enkele minuten stuurden ze me terug naar de check-in. De dame die het geld voor het fietstransport had ontvangen, was duidelijk aan het multitasken. Ze telefoneerde voortdurend terwijl ze met haar handen dossiers behandelde. Na 5 minuten vroeg ze plotseling of ik de fiets kon herverpakken. Ik antwoordde dat ik geen alternatief voor de doos had. Eventueel zou ik de fiets even kunnen uitpakken. Zo werd het probleem opgelost. Ik opende de doos, haalde mijn fiets eruit, en plaatste de ligfiets diagonaal op de lopende band van de scanner. De fiets verdween volledig in de scanner maar kwam er aan de andere kant niet uit. De ligfiets zat geblokkeerd. De bediende zette de loopband stil, en met verenigde krachten haalden we de fiets er langs de andere kant terug uit. Ik stak de fiets terug in de doos. Ten slotte boden de dames me tape aan om de doos terug te verzegelen.

Nadat mijn fiets en ik eindelijk ingecheckt waren, passeerde ik achtereenvolgens de veiligheidscontrole en de paspoortcontrole. Ruim een half uur voor de boarding arriveerde ik aan de gate. Drie uur op voorhand komen was duidelijk geen overbodige luxe als je met een fietsdoos vliegt. De vlucht vertrok met een half uur vertraging naar Zürich. Geen nood, want de vluchtduur werd evenredig ingekort. Een uurtje later vlogen we over de Ayeryarwady delta van Myanmar.

Drie films en elf uur later landde het vliegtuig voorspoedig op de luchthaven van Zürich. Maar was het nu echt nodig om in de veiligheidscontrole zo streng te zijn op vloeistoffen? Het voelde aan alsof de Zwitsers de veiligheidscontrole in Bangkok niet vertrouwden. Een kleine twee uur later steeg mijn aansluitende vlucht naar Zaventem op. Toen ik in Zaventem na de lange wandeling aan de bagageband kwam, zag ik meteen mijn banaantassen aanrollen. Tevergeefs wachtte ik op de fietsdoos. Nadat de laatste koffer van Zürich van de band was gerold, wendde ik me tot de dienst verloren bagage. Daar wist men ook niet waar mijn fiets was. Ik liet mijn gegevens achter en verliet de bagagehal. Mijn vader pikte me op in Parking 1 en door de vrieskou reden we naar het huis van mijn ouders. Hier had ik vijf weken geleden mijn auto achtergelaten. Helaas had mijn wagen kou gevat en weigerde de blazer van de verwarming dienst. s’Nachts bij -1°C kreeg ik de ruiten niet duurzaam ontdooid. Dus parkeerde ik mijn auto in hun garage en leende ik van hen een wagen om naar huis te rijden. Om 1:15u (7:15u Bangkoktijd) lag ik eindelijk onder een dubbeldik donsdeken in mijn eigen bed.

Fietsstatistieken:

0 km

0 u 0 min

0 km/u

3 december: De markten van Bangkok

Het ontbijtbuffet van het New Siam Riverside Guest House wordt op het buitenterras aan de rivier geserveerd. Buiten ontbijten met zicht op de brede Chao Phraya heeft veel charme. Maar je kan niets op tafel achterlaten of de vogels smullen mee. Ik had het vlaggen toen ik gesneden fruit achterliet om mijn kom müesli bij te vullen.

De toeristische bezienswaardigheden van Bangkok had ik vorig jaar al gezien. Daarom besloot ik vandaag enkele markten te bezoeken. De overdekte markten in Zuidoost-Azië stralen een bepaalde sfeer uit, en die van Bangkok zijn duidelijk de grootste. Met de rivierboot voer ik naar de Sampeng markt tussen de Chinese en de Indische wijk. Deze nauwe winkelstraat heeft diepe winkels langs beide zijden. Je vindt er allerlei prullaria maar ook stoffen. Ik kocht een stof met een oosters motiefje om een sierkussensloop van te stikken.

Vervolgens voer ik met de rivierboot verder oostwaarts tot de aansluiting met de Skytrain. Ik nam de Silom lijn van de Skytrain tot het eindstation National Stadium. De ingang van het MBK Center grensde aan de uitgang van de Skytrain. Het MBK Center was geen Zuidoost-Aziatische markt maar een shoppingcentrum van het type Inno en Karstadt. Het shoppingcentrum verkocht dezelfde kledingmerken als bij ons en voor dezelfde prijzen. Als je hier een Adidas T-shirt koopt ben je zeker dat het geen namaak is. Maar dit was niet het type markt dat ik graag bezoek. Daarom nam ik al gauw de kanaalboot richting Pratunam Market. Onderweg at ik vlug iets aan het bootstation.

De Pratunam Market is veel groter dan op de kaart is aangegeven. Na enkele minuten was ik mijn oriëntatie kwijt en dwaalde ik tussen de eindeloze kledingwinkeltjes. De gangen zijn smal en overladen met volk. Met motorfietsen en handkarren werden dozen en zakken vol goederen aan de winkeltjes geleverd. Het resultaat was één grote opstopping. Met veel geduld geraakte ik terug buiten waar ik was binnengekomen.

Voor de weekendmarkt Chatuchak had ik helaas geen tijd meer. Op een zaterdag zou het er aardig druk zijn. Ik nam de kanaalboot naar de wijk Banglamphu. De eindhalte ligt aan het ander uiterste van de wijk. Dus wandelde ik nog bijna 2 kilometer langs het Democraty Monument, Khao San Road en de tempelsite van Wat Chana Songkhram. Om 15:30u kwam ik eindelijk terug in het hotel. Ik vroeg aan de receptie mijn fietsdoos terug. Voor 435 Baht (11,45 EUR) heeft het hotel mijn fietsdoos een maand in het voormalige massagesalon bewaard. Normaal sukkel ik langdurig aan het losschroeven van de pedaal. Maar toen ik thuis de pedaal eindelijk had losgeschroefd, had ik meteen een korte handleiding geschreven. De how-to informatie werkte uitstekend. Binnen de minuut had ik de pedaal in mijn handen. Nadien draaide ik het stuur en beschermde de fragiele onderdelen met piepschuim. Twee uur later zat de ligfiets terug in de doos.

Na een snelle douche sprong ik in de schemering voor de laatste keer in het zwembad.

Fietsstatistieken:

0,00 km

0 u 0 min

0,00 km/u

2 december: Ayutthaya –> Bangkok

De wekker blijft een aandachtspunt. Deze morgen heb ik hem weer niet gehoord. Gelukkig heb ik me maar drie minuten overslapen. Evenals gisteren ontbeet ik met 2×2 pannenkoeken. Het guest house serveert het ontbijt normaal pas vanaf 8u. Dat vind ik vrij laat voor een fietsdag. Gisteren vroeg de zus van de gastvrouw of ik morgen naar Bangkok zou fietsen. Ik zei ja en bracht het ontbijtuur ter sprake. De gastvrouw stelde voor om het ontbijt om 7:30u op te dienen. Ik had graag nog een halfuur vroeger ontbeten, maar ik stemde in met het compromis.

Aldus vertrok ik vandaag pas om 8:40u. Ik stak de oostelijke brug over en fietste terug langs de Wat Phanam Choeng en Baan Hollanda naar het zuiden. De verhoogde weg liep door een volledig vlak landschap. Vervang de rijstvelden door gras en koeien, en je waant je in de polders van de Lage Landen.

De forse wind blies me de eerste kilometers vooruit. Later ging de wind liggen. Na ongeveer 20 kilometer kwam ik aan in het stadje Bang Pa-In. Ik sloeg rechtsaf het centrum in. Ik wilde graag een blik werpen op het gelijknamige koninklijke paleis. Helaas was het omvangrijke kasteeldomein van Bang Pa-In volledig ommuurd en kon ik niets zien. Ik had geen tijd om het paleis echt te bezoeken. Bovendien reisde ik met volle bepakking. Daarom fietste ik terug naar de hoofdweg. Enkele kilometers verder bereikte ik de eerste ‘khlong‘ of kanaal. Tussen Ayutthaya en Bangkok lopen verscheidene noordzuid-kanalen. Parallel met de khlong loopt vaak een weg.

De weg naast de Khlong Prem Prachakon had slechts één rijstrook in elke richting en was relatief rustig. Ik volgde het kaarsrechte kanaal ongeveer 25 kilometer tot de khlong in een breed kanaal uitkwam. Eén keer liep de weg dood op een grote snelweg. Motorfietsers konden gelukkig onder de snelweg duiken via een tunnel met een hoogte  van amper 1,5 meter. Voor ligfietsers is dit uiteraard geen probleem.

Even voor de monding stopte ik voor een colapauze. Tijdens de pauze zocht ik het volgende stuk van de route uit. Voorbij de brug over het brede kanaal sloeg ik meteen rechts af om aansluiting te zoeken met de volgende noordzuid khlong. Op de kaart van Maps.me had ik een sluis opgemerkt. Ik hoopte om hierover deze khlong over te steken. De sluis was nog in aanbouw, maar via een smal bruggetje kon ik toch oversteken. Aan de overkant ontdekte ik dat het jaagpad was afgesloten. Noodgedwongen keerde ik terug naar de vorige brug. Heen en terug had ik 5 kilometer omgereden voor niets. Ik zocht mezelf een weg door de universiteitsstad Rangsit naar de eerstvolgende brug over de Khlong Prapa. Op de middag stopte ik aan een restaurant met gestoffeerde houten stoelen. Het restaurant had geen menukaart, maar het A4-formulier van de ober stond vol menukeuzes. Hij stelde kip van de barbecue met kleefrijst voor. Dat lust ik, dus stemde ik in. Vervolgens stelde hij gebakken rijst met varkensreepjes voor. Dat is ook lekker, dus gaf ik weer mijn instemming. Even later serveerde hij beide hoofdschotels. Aan de kip zat meer vlees aan dan de kippen in Laos. De gebakken rijst had een lekkere smaak die ik niet kon thuisbrengen. Lichtelijk overeten rekende ik af. Ik betaalde 180 Baht (5,05 EUR) voor twee hoofdschotels en een cola. Ik klaagde niet, 5 euro voor twee hoofdschotels blijft weinig naar Belgische normen. Voor ik vertrok gaf de zaakvoerder me ongevraagd vier flesjes water cadeau.

Met twee overbodige liters water fietste ik verder. Een paar kilometer verder bereikte ik de brug over de Khlong Prapa. Het kanaal was afgeboord met een betonnen muur en prikkeldraad. Als laagliggende fietser moest ik het kanaalzicht missen. De parallelweg had geen zijstrook. Het drukke verkeer kon me moeilijk voorbijsteken. Het enige positieve punt was de bareel die vrachtwagens efficiënt tegenhield. Het vorige kanaal was toch aangenamer om langs te fietsen.

Naarmate  ik Bangkok naderde verbreedde de weg en werd het verkeer drukker en drukker.  Na 68 kilometer stond ik in de eerste file. Soms stond ik 3 minuten voor een rood licht te wachten terwijl de seconden op het display aftelden. Ongeveer 10 kilometer voorbij de brug wisselde ik terug naar de Khlong Prem Prachakon. Via de wijk Dusit reed ik het centrum van Bangkok binnen. Om 14:15u na een fietsreis van 1.765 kilometer arriveerde ik terug aan het New Siam Riverside Guest House. In dit hotel had ik begin november mijn fietsdoos achtergelaten.

Na de douche bracht ik de rest van de namiddag aan het zwembad door. Bij valavond wandelde ik naar het rondpunt aan het einde van Rambuttri Road. Hier bevindt zich mijn favoriete eetkraam dat dikke rijstsoep met gehaktballen en een rauw ei serveert. Er staan heel veel eetkramen in deze wijk, maar dit is het enige dat deze gloeiendhete rijstsoep verkoopt. Toen ik in maart 2015 na mijn fietsreis in Cambodja in de late namiddag het eetkraam bezocht, was het nog in opbouw. Ik had geen tijd om te wachten want ik vloog die avond naar huis. Vorige maand op mijn enige avond in Bangkok was het eetkraam om half zeven helaas uitverkocht. Dus wandelde ik vandaag rond half zes naar het eetkraam. Nu kwam ik op het juiste moment om van de rijstsoep te genieten.

Fietsstatistieken:

85,92 km

3 u 39 min

23,57 km/u

1 december: Het Unesco-Werelderfgoed van Ayutthaya

Even na acht schoof ik deze ochtend aan de ontbijttafel van het guest house aan. De pannenkoeken waren niet de centimeterdikke lappen die ik de afgelopen weken meermaals op mijn bord kreeg. Ze hadden de gekende dunne Europese textuur, en zo smaakten ze ook. Na het ontbijt plonsde ik nog eventjes in het zwembad, en vertrok met de ligfiets naar de eerste tempel. De Wat Phra Mahathat was meteen een fotogenieke tempelruïne, al was ik er duidelijk niet alleen.

Wegens het overlijden van de Koning zijn alle tempelruïnes en staatsmusea gratis te bezoeken tot 31 januari 2017. Profiteer ervan, zou ik zeggen. De nog actieve tempels vroegen wel 20 Baht (0,53 EUR) inkom. Wellicht hadden ze dit geld nodig om hun werking te financieren. De naburige tempel Wat Ratchaburana stond half in de stellingen. Dus fietste ik naar de Wat Thammikarat. Naast deze tempelruïne stond een grote verzameling hanenbeelden rond het standbeeld van een zittende koning. Jean-Luc Dehaene zaliger had deze tempel zeker een bezoekje moeten brengen. Naar verluidt verzamelde hij hanenbeelden in zijn tuin.

Voor de middag bezocht ik nog een laatste tempel ten noorden van het eiland. De Birmezen hadden de Wat Na Phra Meru niet verwoest omdat ze de tempel als artilleriepost gebruikten. Daarom geeft deze tempel een goede impressie hoe de tempelruïnes er in de 18de eeuw en vroeger hadden uitgezien. Na deze tempel lunchte ik in een restaurantje onderweg.

 

Omstreeks 13u arriveerde ik aan de belangrijkste tempelsite. Door een zee van winkeltjes zocht ik mijn weg naar de ingang van de tempel Wihaan Phra Mongkhon Bophit. Deze tempel was helaas gesloten wegens restauratiewerken. Dus wandelde ik verder naar de naburige tempelruïne van Wat Phra Si Sanphet. De drie witte stupa’s (of chedi’s) waren uiterst fotogeniek.

Vervolgens fietste ik naar het Chao Sam Phraya National Museum. Dit museum stelt een groot aantal boeddhabeelden uit de glorietijd van Ayutthaya tentoon. Maar het museum heeft ook twee schatkamers met massief gouden artefacten die gevonden zijn bij archeologische opgravingen in tempelruïnes.

Na het museum fietste ik naar het fort Pom Phet in het zuidoosten van het eiland. Het strategisch gelegen fort bewaakt de samenvloeiing van de twee rivieren die van Ayutthaya een eiland maken. Toen ik nadien op de kaart mijn volgende bestemming plande, dacht ik plots aan de fotogenieke tempel van gisteren. Ik was helemaal vergeten om deze tempel te bezoeken. Dus fietste ik meteen naar de tempelruïne Wat Phra Ram in het historische park. Nadien besloot ik naar de laatste en meest afgelegen tempelruïne te fietsen. De site van Wat Chai Wattanaram ligt helemaal in het zuidwesten buiten het eiland. Het zonlicht verflauwde stilaan. In Zuidoost-Azië is dit één van de beste fotomomenten van de dag.

Om kwart voor vijf vertrok ik huiswaarts. Zeven kilometer verder in het guest house nam ik snel een douche en ontspande in het zwembad.

Fietsstatistieken:

24,12 km

1 u 13 min

19,71 km/u

30 november: Aankomst in Ayutthaya

Om half zes werd ik deze ochtend gewekt door dichtklappende bedden. Anderhalf uur later reed de trein het Hualamphong station van Bangkok binnen. De trein had een kwartier in het rangeerstation op een vrij spoor moeten wachten, en had zo een kleine vertraging opgelopen. Ik liep meteen naar de bagagewagon om mijn fiets af te halen.

Daarna begaf ik me naar het loket om een ticket naar Ayutthaya te kopen. Voordat het in de 18de eeuw werd platgebrand door de Birmezen, was Ayutthaya de hoofdstad van Thailand. Tegenwoordig zijn de tempelruïnes Unesco Werelderfgoed. De provinciestad ligt 70 kilometer ten noorden van Bangkok. De eerste trein vertrok onmiddellijk. Op de eerstvolgende zou ik twee uur en half moeten wachten. Ik had eigenlijk eerst in de cafetaria van het station willen ontbijten. Terwijl ik de voor- en nadelen afwoog besloot de loketbediende in mijn plaats. Ze gaf me voor 20 Baht (0,53 EUR) een ticket derde klasse voor de trein die eigenlijk twee minuten geleden had moeten vertrekken. Ik haastte me naar perron 9. Bij de conducteur kocht ik een ticket voor mijn ligfiets voor 100 Baht (2,64 EUR), dat is het vijfvoudige van mijn eigen ticket. Voor de veel langere rit van Ubon Ratchathani betaalde ik 10 Baht minder. Ik bond mijn fiets vast en zocht een zitplaats. Vervolgens gebeurde er … niets! De trein van 7:00u vertrok pas een uur later.

Om 9:30u kwam de trein aan in Ayutthaya. Ik liep het eerste het beste restaurant binnen om te ontbijten. Vervolgens fietste ik 2,5 kilometer naar mijn hotel. Ik had het Baan Tebpitak Guest House op voorhand geboekt voor 1.389 Baht per nacht. Mijn kamer heeft de gebruikelijke functionaliteiten zoals airco, frigo en wifi. Daarenboven heeft het guest house een zwembad. Vermits ik vandaag de enige gast ben, heb ik het zwembad voor mij alleen.

Ik nam een douche en laafde me aan de wifi. Na een korte zwembeurt fietste ik naar het Tourist Information Center. Onderweg stopte ik bij het eerste het beste restaurant voor de lunch. De gebakken noedels waren zeer lekker, maar ik heb toch ongewoon lang moeten wachten. Nog voor ik het bezoekerscentrum bereikte, zag ik de eerste indrukwekkende tempel. De Wat Phra Ram ga ik morgen zeker in detail bekijken.

Bezoekers van het Tourist Information Center volgen het parkeersignalisatie tot helemaal achteraan de enorme lege parking achter het Center. Toen ik mijn fiets parkeerde bleek de ingang vooraan te zijn. Op de tweede verdieping biedt het Center een inleidende presentatie over Ayutthaya aan. De presentatie focust op de stenen overblijfselen en het gewone leven van de vier eeuwen toen het de hoofdstad van Siam was. Elke tempel kwam aan bod, en ik had het hard om steeds te onthouden wat waar lag.

Na de inleiding fietste ik naar het zuidoosten. De oude stadskern van Ayutthaya bevindt zich op een eiland met rivieren rondom dat ongeveer 10 vierkante kilometer groot is. Ik verliet het eiland langs de oostelijke brug. Aan de overkant van het eiland tegen de rivier ligt de oude handelspost van de Verenigde Oostindische Compagnie. Met Nederlandse steun heeft men de fundering opgegraven en ernaast een museum gebouwd.

Het museum vertelt het verhaal van handelsmissie van de VOC in Siam met behulp van tweetalige panelen en reproducties. Het inkomgeld bedraagt 50 Baht (1,32 EUR). Onder het museum is een museumcafé dat Nederlandse koffie zou schenken. Ik nam geen tijd om dit te verifiëren, want inmiddels was het reeds 16:00u en ik wilde nog twee tempels in de buurt bezoeken. Wat Phanam Choeng was een grote en moderne tempelsite. Ik arriveerde kennelijk langs een zij-ingang. Een groep militairen woonde een eredienst bij onder een overdekte parking. De afgelopen maand heb ik meer dan voldoende moderne tempels bezocht, dus fietste ik naar de tweede tempel. Op het terrein van de Wat Yai Chai Mongkhon stond wel een mooie oude stupa.

Nadat ik hier een tijdje had rondgelopen en genoten, fietste ik terug naar mijn guest house. De hotelmanager vertelde me dat ze speciaal voor mij het zwembad had gekuist, dus sprong ik nog eens in het zwembad.

s’Avonds fietste ik naar twee restaurants aan de rivier die de Lonely Planet had aanbevolen. Toen ik op de plek aankwam trof ik geen enkel restaurant aan. Ik fietste verder en schakelde over op plan B, met name stoppen voor elk restaurant dat ik passeerde. Net toen ik de rivier wilde verlaten, zag ik het eerste van de twee restaurants. Het plannetje van de Lonely Planet was duidelijk niet correct. In het Saithong Restaurant stond “draft beer” op de menu. De afgelopen weken had ik uitsluitend flesbier gedronken. In tegenstelling tot Cambodja is tapbier in Laos en Thailand een zeldzaamheid. Hoewel er geen prijs werd vermeld bestelde ik impulsief het tapbier. Even later kreeg ik een getapte 33’er, maar op het aparte dranktafeltje plaatste de opdienster nog een extra literkan met bier. Met één pintje was ik al tevreden, een liter hoefde nu ook weer niet. Van zodra mijn glas halfleeg was goten de opdieners het glas terug vol.

Fietsstatistieken:

27,98 km

1 u 30 min

18,59 km/u

29 november: De hoogtepunten van Ubon Ratchathani

In afwachting op de nachttrein naar Bangkok bezocht ik overdag de hoogtepunten van Ubon Ratchathani. Eerst sliep ik uit tot 8 uur. Ik ontbeet in de lobby van het hotel met spiegelei en groenten en met toast en confituur. De overnachting was exclusief ontbijt, maar de oploskoffie in zelfbediening was wel inbegrepen. Ubon Ratchathani is een grotere stad dan verwacht. Mijn hotel lag verder van het centrum dan gepland. Daarom nam ik de fiets naar het eerste hoogtepunt.

De tempel van Wat Thung Si Meuang had een oud houten bibliotheekgebouwtje dat in een vijver stond. Hier werden vroeger de beschreven palmbladeren bewaard. Op de palmbladeren schreef men traktaten over het boeddhisme en geschiedenis maar ook over natuurwetenschappelijke kennisdomeinen zoals geneeskundige planten. Tegenwoordig wordt de collectie elders in betere omstandigheden bewaard en onderzocht door wetenschappers. Maar enkele palmbladeren waren als voorbeeld in een lijst tentoongesteld. Ik liet mijn ligfiets achter bij de tempel en wandelde naar het gelijknamige park Thung Si Meuang. Hier stond deze gigantische gouden kaars op een bootje.

Vervolgens wandelde ik een beetje doelloos door het winkelcentrum. Ik kwam onder meer een uniformenwinkel van het Thaise leger en politie tegen. Ze verkochten hier ook alle nodige accessoires zoals de rangtekens en afdelinginsignes. Je kon hier ook medailles kopen. Hiervoor moest je wat dieper in de buidel tasten. Een medaille kostte tussen 1.400 en 1.700 Baht (37,00 en 44,92 EUR). Twee straten verder botste ik op een muziekwinkel waar de voorste rekken gevuld waren met cassettes van Thaise artiesten.

Na de lunch bezocht ik terug enkele tempels. Ik wandelde eerst naar Wat Tai. Naast de obligate boeddhabeelden was het terrein van deze tempel volgepropt met beelden van Thaise goden. Ik vond het wel iets hebben.

Nadien wandelde ik terug naar de tempel waar ik mijn ligfiets had achtergelaten. Vervolgens fietste ik naar twee tempels in het westen van de stad. De tempel Wat Ubon Si Rattanaram zou pronken met een bijzonder jaden boeddhabeeldje. Volgens mij was het zo klein dat ik het niet heb gespot. De tweede tempel Wat Supatanaram had niets bijzonders behalve dat het middenin een middelbare school was gelegen. Dus fietste ik terug naar mijn hotel om mijn bagage op te pikken. Om 16:30u arriveerde ik aan het station.

Ik ging meteen langs bij het bagageloket om een ticket voor mijn ligfiets te kopen. Maar de loketbedienden maakten me duidelijk dat er geen plaats was voor mijn fiets op de “Special Express” van 19:00u. Deze sneltrein had immers geen bagagewagon. Mijn ligfiets stond nochtans ostentatief naast mij toen ik gisteren mijn eigen ticket kocht. Ik had de loketbediende van de afdeling reizigers zelfs nog de weg gevraagd naar het bagageloket voor mijn fiets. Ik liet het rusten en boekte mijn ticket voor 50 Baht (1,32 EUR) om voor de “Rapid” trein van 19:30u. Deze trein had wel een bagagewagon. Vervolgens kocht ik voor 90 Baht (2,38 EUR) een ticket voor mijn fiets. Nadien at ik een bord gebakken noedels in een restaurantje tegenover het station. Toen ik nadien op een stoel op het perron wachtte, kwam de “Special Express” aan. De trein zag er blinkend nieuw uit. Jammer dat er geen bagagewagon aan hing. De “Rapid” vertrok een minuut te vroeg naar Bangkok, of misschien staat mijn klok niet meer juist? De steward begon meteen de zitplaatsen om te bouwen in stapelbedden. Gelukkig was er nauwelijks volk op de trein, zodat ik even verderop kon gaan zitten.

Fietsstatistieken:

12,75 km

0 u 42 min

18,12 km/u

28 november: Khong Chiam –> Ubon Ratchathani

De Thaise versie van noedelsoep is best eetbaar. In het restaurant waar ik deze ochtend ontbeet werd ze opgediend met lepel en vork. Noedelsoep eten met een vork in plaats van met eetstokjes was toch even aanpassen. Ik probeerde de noedels op z’n Italiaans met mijn vork op mijn lepel te draaien, en dat lukte aardig. Eten is hier heel goedkoop. Ik betaalde 40 Baht (1,06 EUR) voor de noedelsoep, dat is bijna 1.000 Kip (0,12 EUR) minder dan de goedkoopste noedelsoep die ik in Laos heb gegeten.

Omstreeks 8:40u lag ik op de fiets. Eerst klom ik terug de tempelberg boven Khong Chiam op. Nadien werd de weg langzamerhand vlakker maar nooit helemaal vlak. Tot mijn verbazing zag ik links en rechts van de weg koffieplantages. Ik dacht dat koffie pas vanaf enige hoogte gedijt, en ik bevond me niet veel boven het Mekongniveau. De koffiestruiken zagen er ook niet zo gezond uit. De onderste bladeren waren vergeeld.

Na 34 kilometer stak ik in het stadje Phibun Mangsahan de rivier Mun over. Even later fietste ik terug op de brede snelweg tussen de grens en mijn eindbestemming Ubon Ratchathani. Het was druk op de snelweg. Gelukkig kon ik uitwijken naar een aparte zijstrook voor fietsers. Helaas werd de zijstrook in de dorpen ook als parkeerstrook gebruikt. Dan had ik in mijn achteruitkijkspiegels nodig om het aankomende verkeer te evalueren.

Om elf uur stopte ik voor een uitzonderlijk vroege lunchpauze. Het eten is hier wel supergoedkoop, maar de porties zijn relatief klein. Daarom besloot ik om vandaag vier in plaats van de gebruikelijke drie maaltijden te nuttigen. Zo kan ik de hongerklop van gisterenavond voorkomen toen ik in het restaurant op mijn diner wachtte. Deze keer had ik wel eetstokjes ter beschikking om mijn noedelsoep te eten.

Nog voor de middag lag ik terug op de fiets. Even na 13u arriveerde ik na 78 kilometer aan het station van de stad Ubon Ratchathani. Het station ligt een eind buiten het centrum aan de andere kant van de rivier Mun. Ik kocht een ticket voor de nachttrein naar Bangkok van morgenavond. De loketbediende stelde een trein voor die niet in het rooster op de website van de Thaise spoorwegen wordt vermeld. De snelle “Special Express” trein vertrekt om 19:00u en komt de volgende ochtend reeds om 5:15u in Bangkok aan. Ik betaalde 821 Baht (21,70 EUR) voor het onderste bed in een gekoelde tweede klassewagon.

Nadat ik mijn ticket had gekocht, rustte ik een half uurtje uit onder de stationsluifel. Vervolgens fietste ik de laatste 5,5 kilometer naar mijn hotel in het centrum van de stad. Ik had op voorhand een kamer in het T3 House geboekt voor 18,15 EUR. Bij deze boeking deed ik een financieel voordeeltje. Een ‘superior room’ kost immers 700 Baht (18,50 EUR) op de bonnefooi. Wellicht stond de wisselkoers drie maanden geleden gunstiger dan vandaag. De grote kamer stond een paar treden hoger in de luxeschaal ten opzichte van de hotels van de afgelopen week. Eindelijk terug een dekbed in plaats van een deken, en de grote badkamer had zelfs een regendouche. Nadat ik me onder de kunstmatige regenbui had gewassen, fietste ik een kilometer verder naar de Peppers Bakery. Ubon Ratchathani is een grotere stad, dus de afstanden zijn in verhouding. Ik trakteerde me op een kop ongezoete koffie en twee lekkere koffiekoeken voor 115 Baht  (3,04 EUR). Op de terugweg bezocht ik het tempelcomplex Wat Jaeng, maar de tempel zelf was gesloten. Dus parkeerde ik mijn ligfiets aan het hotel, en haalde in mijn kamer een gewassen maar compleet verrimpeld hemd. In de kleine wasserij op de hoek van de straat gaf ik het aan de dame achter de strijktafel. Ze streek het hemd vakkundig voor 20 Baht (0,53 EUR) terwijl ik toekeek. Vanavond kan ik gaan dineren in een versgestreken hemd.

Fietsstatistieken:

86,07 km

3 u 46 min

22,87 km/u

27 november: Champasak –> Khong Chiam

Overslapen, dat was me deze fietsreis nog niet overkomen. Ruim een half uur nadat de wekker had moeten afgaan keek ik toevallig naar de klok op mijn smartphone. Ik verschoot en haastte me om toch een beetje van de tijd in te halen. Het kleine winkeltje nabij mijn hotel bleek ook noedelsoep te serveren. Dat was handig, dan hoefde ik niet naar de verderaf gelegen toeristische restaurants te wandelen.

Even voor half negen lag ik op de ligfiets. Eerst fietste ik naar de verbindingsweg tussen Pakse en Thailand. De weg had dezelfde goede kwaliteit als gisteren en was grotendeels vlak. Maar in de open Mekongvlakte had ik de wind tegen. Mijn benen waren nog niet warmgelopen. Al gauw voelde ik de inspanning in de spieren boven mijn knieën. Onderweg passeerde ik twee tolbarrières, maar ik mocht zonder betaling doorfietsen.

Na ruim 27 kilometer bereikte ik de verbindingsweg. Deze nieuw aangelegde weg had 2×2 rijstroken met perfect asfalt behalve bij de middelste 15 kilometer. In het middenstuk ontbrak de eindlaag en de wegmarkering. De wind werkte nu mee. In een flink tempo maalde ik de vlakke kilometers naar de Thaise grens. Pas de laatste kilometer voor de grens ging de weg omhoog. Zelfs inclusief een frisdrankpauze bereikte ik even voor de middag na 66 kilometer de grens. Hier spendeerde ik nog enkele duizenden van mijn resterende Kippen aan een kom noedelsoep. Deze kom was echt de allerlaatste op Laotiaanse bodem. Even later begaf ik me naar de grens.

Er was weinig volk aan de Laotiaanse emigratiedienst. Na de betaling van 10.000 Kip (1,15 EUR) exitgeld stempelde de beambte mijn paspoort af. Gelukkig had ik nog voldoende Kip op zak. Uiteindelijk heb ik nog 26.000 Kip (2,99 EUR) over. Ik fietste in het niemandsland de heuvel verder op tot de Thaise immigratie. Ik vond niet meteen waar ik moest zijn. Aan een reeks gesloten slagbomen zag ik een bordje met een fietssymbool. Ik fietste onder de gesloten maar onbewaakte slagboom door. Dit kan je doen met een ligfiets, maar met een gewone trekkingfiets bots je natuurlijk tegen de bareel. Plots kwam ik aan de snelweg richting het Thaise binnenland. Indien ik wenste, kon ik makkelijk doorrijden en illegaal door Thailand reizen. Maar ik wilde de correcte procedure volgen zodat ik achteraf geen problemen krijg. Ik fietste nog eens rond het immigratiegebouw, en nu vond ik wel waar ik moest zijn. Tien minuten later was ik legaal in Thailand met een verblijfsvergunning voor 14 dagen. De rouwperiode voor hun overleden Koning is duidelijk nog niet voorbij. Maar de mensen droegen opmerkelijk meer kleur dan toen ik begin deze maand in Bangkok was. 

Voorbij de grens liep een brede snelweg met 2×2 rijstroken naar het binnenland. De snelweg hield geen rekening met de talrijke heuvels en liep er recht over. In één van de steile afdalingen op de kaarsrechte weg van smetteloos asfalt heb ik mijn snelheidsrecord voor deze fietsreis scherpgesteld op 58,20 kilometer per uur. 

Elf kilometer voorbij de grens verliet ik de snelweg. Even later nam ik een ongewone colapauze. In plaats van een gekoeld flesje of blikje kreeg ik een plastiek zakje vol ijs. Hierin werd de warme cola uitgegoten en op deze wijze ogenblikkelijk ijskoud gekoeld. Het zakje werd verzegeld met een elastiekje alsof ik het mee naar huis zou nemen. Met een rietje dronk ik zo snel mogelijk de cola op voordat het te waterig werd.

Om 14:50u na 92 kilometer arriveerde ik aan het stadje Khong Chiam waar de rivier Mun in de Mekong mondt. Ik stopte bij het Ban Suan Peerada. Het uithangbord vermeldde geen type, dus ik weet niet of het een hotel, guest house, resort of lodge is. Ik had deze verzameling bungalows op Google Maps gevonden. Blijkbaar was ik de enige, want ik heb geen andere gasten gezien. De dame waarbij ik naar een kamer informeerde sprak geen woord Engels. Ze belde iemand die de taal wel sprak. De tweede dame vertelde me aan de telefoon dat een kamer 500 Baht (13,25 EUR) per nacht kost. Voor deze prijs heb ik een vrij grote bungalow met dubbel bed, airco, frigo, badkamer, wifi, en terras. Naast het bed staat een grote lage tafel, ideaal om mijn bagage op uit te stallen.

Ik zwierde mijn bagage af. Zonder te douchen fietste ik een kilometer verder naar de samenvloeiing van de twee rivieren. De Mekong heeft een rode kleur en de Mun eerder een donkerblauwe. De samenvloeiing geeft speciale effecten bij het mengen van deze twee kleuren. Het tweekleurenpunt is één van de twee belangrijkste attracties van Khong Chiam, maar ik was de enige bezoeker.

Daarna fietste ik naar de andere bezienswaardigheid, met name een tempel die op een heuvel boven de stad ligt. De Wat Tham Khuha Sawan is op zichzelf zeker het bezoek waard. Maar de echte meerwaarde ligt in het prachtige uitzicht over de stad en de Mekong.

Fietsstatistieken:

101,05 km

4 u 36 min

21,93 km/u

4 maart: Shoppen en terugvliegen

Voor het uitchecken zwom ik nog een laatste keer in het zwembad van het guest house. Waarschijnlijk zal de eerstvolgende zwembeurt pas over enkele maanden plaatsvinden. Om 10:20u nam ik de rivierboot naar de aansluiting met de Skytrain. Vervolgens spoorde ik hoog boven de grond in een ijskoude metrowagon naar het moderne stadsdeel van Bangkok. Vandaag wilde ik shoppen, en deze wijk kent een hoge concentratie van shoppingcentra en uitgestrekte markten. Eerst liep ik CentralWorld binnen, één van de grootste shoppingcentra van Zuidoost-Azië. Ik wandelde hier een half uurtje rond, en wandelde vervolgens verder.

De volgende bestemming was de Pratunam markt. Deze markt strekte zich in werkelijkheid veel verder uit dan de L-vorm op de kaart. In de wirwar van kleine winkeltjes liep ik al gauw verloren. Soms kwam ik terug in de open ruimte, en kon ik via de GPS op mijn smartphone bepalen waar ik precies was. Het aanbod van de markt bestond overwegend uit dameskledij, dus ik was het snel beu. Uiteindelijk vond ik een uitweg en stond ik terug op straat.

Op de terugweg bezocht ik nog een tweede shopping mall voor een toiletbezoek. Vervolgens nam ik de kanaalboot naar de wijk Banglamphu. Een enkel ticketje voor deze boot kostte slechts 9 Baht (0,25 EUR). Vlakbij de voorlaatste halte zag ik nog een lokale kledingmarkt. Impulsief stapte ik af en slenterde door de markt. Nadien stapte ik terug aan boord van een kanaalboot tot de volgende halte.

Uiteindelijk beëindigde ik mijn shoppingdagje zonder buit. Omstreeks 15:30u was ik terug in de wijk van mijn hotel, anderhalf uur voordat de minibus me zou oppikken. Om de tijd te doden slenterde ik rond in de wijde omgeving van de backpackersbuurt van Khao San Road. Mijn favoriete eetstalletje dat gloeiendhete rijstsoep met gehaktballen serveert was helaas nog in opbouw. Bijgevolg at ik op de valreep nog een kom Vietnamese noedelsoep.

De minibus had weinig last van de avondfile. Na een rit van amper 40 minuten werden mijn fietsdoos en mezelf aan de Suvarnabhumi luchthaven afgezet. De dames aan de check-in van Qatar Airways stuurden me eerst om de hoek naar de afdeling ‘oversized baggage’. Mijn fietsdoos paste niet in de scanner, dus ik moest de doos openen en mijn ligfiets uitpakken. De ligfiets paste ook maar nauwelijks in de scanner. Volgens mij was de luchthaven niet voorzien op echt bovenmaatse bagage zoals mijn fiets. De scanoperatoren hielpen me om de ligfiets terug in de doos te krijgen en om de doos terug dicht te plakken.

Nadat de fietsdoos veilig was verklaard, mocht ik via een aparte check-in balie de lange wachtrij voorsteken. Qatar Airways voerde vanavond twee vluchten naar Doha uit. Ik had een plaats geboekt op de tweede vlucht van 20:45u. De baliebediende herboekte me evenwel naar de eerste vlucht van 19:55u omdat dat vliegtuig een grotere bagagecapaciteit had. Plotseling moest ik me haasten om mijn vlucht te halen. Met een ‘premium lane pass’ mocht ik de langs de veiligheidscontrole voor de VIP’s gaan, waarlangs de diplomaten en de aircrew het plebs voorsteken. Via deze shortcut haalde ik probleemloos de vroegere vlucht, die met tien minuten vertraging opsteeg. We landden vroeger dan voorzien in Doha zodat ik uiteindelijk een uur en een kwartier meer dan gepland in de transferhal van de luchthaven op de aansluiting naar Brussel moest wachten.

 

Fietsstatistieken:

0,00 km

0 u 0 min

0,00 km/u

3 maart: Toerist in Bangkok

Vandaag was het tijd om mijn ligfiets op te bergen en anoniem op te gaan in de toeristenmassa van Bangkok. Ik besloot het andersom te doen. Eerst bezocht ik enkele toeristische toppers, en in de late namiddag pakte ik mijn fiets in. Na het ontbijt regelde ik de transfer naar de luchthaven voor morgen. Een minibus zal mij en mijn fietsdoos morgen om 17:00u aan het guest house oppikken en naar de luchthaven brengen. Deze service kostte me 1.175 Baht (32,43 EUR). Zonder fietsdoos zijn er natuurlijk tal van alternatieven voor een fractie van deze prijs. Pas na 10 uur stapte ik aan boord van een rivierbus op de Chao Phraya.

De eerste halte was het Koninklijk Paleis. In tegenstelling tot Phnom Penh krioelde het in het Thaise paleis van de toeristen. Het entreegeld van 500 Baht (13,80 EUR) was ook een pak meer dan de 25.000 Riel (5,51 EUR) in Phnom Penh.

Toen ik het paleis had gezien wandelde ik naar de nabijgelegen Wat Pho met een gigantische liggende boeddha. Vervolgens voer ik naar Chinatown. Alvorens de wijk te verkennen at ik een bord gebakken noedels bij een eetstalletje op straat. In de nauwe winkelstraatjes werden voornamelijk superkitscherige prullaria in smalle en extreem diepe winkeltjes verkocht. Ik vond er ook teensokken om bij teenslippers aan te doen. Helaas moest ik steeds de volledige doos kopen. Twaalf paar identieke teensokken kopen is er over, één of twee paar was voor mij al ruimschoots voldoende.

Na het bezoek aan de Chinese wijk keerde ik terug naar het guest house om mijn ligfiets in te pakken. Helaas zag ik net een rivierbus vertrekken, en moest ik ruim twintig minuten op de volgende wachten. Na de betaling van 420 Baht (11,59 EUR) consignatiegeld a rato van 15 Baht (0,41 EUR) per dag kreeg ik mijn fietsdoos terug. Zoals gewoonlijk sukkelde ik lange tijd om de pedaal los te schroeven. Eenmaal ik deze zware hindernis had genomen, begon ik mijn fiets in te pakken. Aan de hand van de foto’s en de plaatsinstructies die ik op de piepschuimen blokken had geschreven reconstrueerde ik de bescherming.

Om 17:20u stond mijn ingepakte ligfiets terug achter de balie. Na de douche genoot ik in het zwembad van de zonsondergang.

Om mijn laatste dag in Bangkok af te sluiten heb ik s’avonds met drie gangen op het terras van het guest house gedineerd.

 

Fietsstatistieken:

0,00 km

0 u 0 min

0,00 km/u

2 maart: Met de bus naar Bangkok

Om de bus van negen uur naar Bangkok te halen stond ik al om zeven uur op. Het lokaal restaurantje waar ik ontbeet serveerde uitsluitend noedelsoep, en dat kwam deze morgen niet zo goed uit. Voor een lange busreis probeer ik zo weinig mogelijk te drinken om vervelende plasstops te vermijden. Bijgevolg at ik de noedels en de gefrituurde garnalen maar liet ik het vocht staan. Toen ik terug naar het hotel wandelde begon het te regenen. Meerdere regenbuien volgden in de loop van de dag. Gelukkig stond er vandaag geen fietsetappe op het programma.

Ik arriveerde driekwartier te vroeg aan het busstation van Trat. De loketbediende wilde nu wel een ticket voor mij en mijn ligfiets verkopen, niettegenstaande ze bezorgde grimassen trok en tegen zichzelf jammerde. Mijn ticket kostte 254 Baht (7,01 EUR) en voor mijn ligfiets betaalde ik 150 Baht (4,14 EUR) extra. Een collega van de loketbediende bracht me naar de juiste bus en regelde dat mijn ligfiets in de bagageruimte onderaan de bus mocht liggen.

Ik had een comfortabele dubbeldekker verwacht, maar het werd een aftandse bus. De bus vertrok stipt om 9:00u richting Bangkok. Ze stopte onderweg veelvuldig om passagiers op te pikken totdat ze helemaal vol zat. Om 12:40u stopte de bus in de gietende regen voor een kwartier bij een klein restaurant en winkel met achterin een sanitaire blok. Vlug bestelde ik een bord rijst met twee bijgerechten, dat ik snel naar binnen schrokte.

Toen we de miljoenenstad Bangkok naderden vertraagde het verkeer. Uiteindelijk arriveerde de bus pas om 15:20u in de Ekamai Bus Terminal in het oosten van Bangkok. Mijn ligfiets had de busrit goed verteerd, met uitzondering van een kras op de bagagedrager. Langs de brede en drukke stadsboulevards fietste ik naar mijn hotel in de wijk Banglamphu in het westen van de stad. Voor elk verkeerslicht stond een file. Samen met de motorfietsen fietste ik tussen de stilstaande auto’s naar het kruispunt. Dit vergde concentratie en stuurmanskunst om in de vaak smalle ruimte tussen de auto’s te fietsen zonder een auto te raken.  Soms was de ruimte tussen twee auto’s te smal om door te fietsen, en stond ik evenals de auto’s stil tot het verkeerslicht terug op groen sprong.

Om 16:20u na 13 km bereikte ik het New Siam Riverside Guest House. Na dit laatste stukje fietsen staat de totale kilometerstand van deze ligfietsreis op 1.641 km. Tijdens mijn vorige verblijf had ik al een kamer gereserveerd. Desondanks moest ik nog tien minuten wachten voordat ik mijn kamer mocht betreden. Vervolgens werkte ik mijn vertrouwde aankomstritueel af: douchen, zwemmen, en een wandeling in de stad maken. Toevallig zag ik mijn fietsdoos die ik bij het guest house in bewaring had gegeven achter de balie staan. Morgen kan ik mijn ligfiets gewoon in de doos stoppen, en hoef ik niet eerst een nieuwe doos te zoeken.

 

Fietsstatistieken:

15,45 km

0 u 48 min

19,30 km/u

 

1 maart: Mai Rut –> Trat

De laatste etappe van mijn ligfietsreis was niet al te lang. Bijgevolg sliep ik uit tot acht uur, en plonsde ik na het ontbijt nog een laatste keer in het zwembad. Ik lag pas om vijf voor tien op de fiets. Na 2 km bereikte ik de zwaar glooiende snelweg. De zijstrook was vaak nog geen meter breed, en dat is toch smal als de auto’s en vrachtwagens je voorbijrazen. Het verkeer was ook veel drukker dan eergisteren tussen Hat Lek en Khlong Yai, terwijl dat stuk twee rijstroken in elke richting had.

Toen de landstrook tussen de zee en de bergen van Cambodja breder werd, begon de weg geleidelijk aan minder te glooien tot ze bijna vlak werd. Om 12:20u na 48 km stopte ik aan een eenvoudig restaurantje onder een afdak. Ik had reeds vroeger voor de lunch willen stoppen, maar ik kwam niets naar mijn goesting tegen. Voor 30 Baht (0,83 EUR) at ik een bord rijst met kipfilet. Toen ik na de lunch terug op de fiets stapte, naderde ik snel de stad Trat. Hier wil ik morgen de bus naar Bangkok nemen.

Twee kilometer voor Trat fietste ik voorbij een wegwijzer naar het busstation. Ik volgde de wegwijzer, en aan het busstation probeerde ik alvast een ticket voor de bus te kopen. De loketbediende durfde me geen ticket verkopen omdat ze niet kon garanderen dat mijn ligfiets mee kon. Ze raadde me aan om morgenochtend terug te komen. Eerst moet ik zien of mijn fiets in de bagageruimte van de bus past, en vervolgens kon ik het ticket kopen. Er vertrekt elk uur een bus naar Bangkok. Desnoods neem ik de volgende bus die hopelijk wel een grote bagageruimte heeft.

Enkele minuten voor twee stopte ik bij het Rimklong Boutique Hotel in het centrum van Trat. Er was slechts 1 piepkleine eenpersoonskamer vrij, alle normale kamers waren verhuurd. Voor deze minikamer betaalde ik 600 Baht (16,56 EUR). De kamer heeft airco, wifi en warm water. Bovendien ligt er een smetteloos wit donsdeken op het bed. Mijn ligfiets overnacht in een nabijgelegen garage.

Proper gedoucht verkende ik de stad. In de lucht vlogen opvallend veel zwaluwen. De bewoners kweken de zwaluwen op de bovenverdieping van hun huis. Zwaluwnesten zijn een Chinese delicatesse die voordien enkel op onbereikbare kliffen te vinden waren. Het is eens iets anders dan de Vlaamse duivenkoten.

Fietsstatistieken:
58,56 km/u
2 u 39 min
22,08 km/u

27 februari: Tatai –> Mai Rut

Ruim een uur voordat mijn wekker afliep werd ik vanzelf wakker. Terwijl ik verder sluimerde, keek ik af en toe door het raam naar de zonsopgang aan de overkant van de rivier. Ik ben toch even uit mijn bed gekropen om vanop mijn balkon de onderstaande foto te trekken.

Om 8:30u werd ik terug afgezet aan de brug van Tatai. Meteen volgde een beklimming van 1 km om uit de vallei te komen. Nadien volgde nog één zware beklimming. Vervolgens werd de weg zwaar glooiend tot de afdaling naar Koh Kong. Ik fietste frequent over zandstroken ten gevolge van wegenwerken. Waarom kunnen wegenwerkers niet eerst een stuk helemaal afwerken voordat ze het volgende stuk openleggen? Beneden in Koh Kong werd de weg geblokkeerd door een kudde buffels op de wandel.

Na het oversteken van een brug van twee kilometer begon de weg opnieuw zwaar te glooien. Om 10:20u na 29 km bereikte ik de grens met Thailand. Twintig minuten later had ik Cambodja terug ingeruild voor Thailand. Na de grens verdubbelde de weg in tweemaal twee rijstroken met een uitzonderlijk goede asfaltkwaliteit. Dat was een verademing na vier weken fietsen in Cambodja. De sterke glooïng van de weg zag er zwaarder uit dan het in werkelijkheid was. Meestal geraakte ik door de vaart van de afdaling boven op de volgende top.

Ik fietste door het smalste stukje van Thailand. Alleen de smalle kuststrook is Thais grondgebied. Het binnenland met de uitlopers van het Cardamomgebergte maakt deel uit van Cambodja. Soms zag ik links de zee en rechts de bergen van Cambodja. Om half twaalf stopte ik in het stadje Khlong Yai bij een eenvoudig restaurantje voor de lunch. Na 50 kilometer verliet ik de hoofdweg en sloeg ik de kustweg in. Helaas was deze weg in miserabele staat. De stroken waarbij ik rond de putten slalomde wisselden af met zand- en kiezelstroken ten gevolge van wegenwerken. Langs de kustweg passeerde ik verscheidene resorts. Niettemin fietste ik verder naar mijn eerste keuze, met name het Mairood Resort. Omdat ik via de kustweg kwam en niet via de grote baan, zag ik nergens wegwijzers naar dit resort. Bij elke tweesprong vroeg ik de weg aan de lokale bevolking, en uiteindelijk kwam ik omstreeks 14:00u bij het Mairood Resort aan. Het resort is verstopt achterin een vissersdorp, en is uitsluitend bereikbaar via een smal betonnen pad op palen. De vriendelijke eigenaar Chin onthaalde me zeer gastvrij.

In de tuin van het Mairood Resort zijn een zevental bungalows rond een zwembad gelegen. Voor 1.500 Baht (41,40 EUR) heb ik een bungalow met airco, frigo, wifi, warm water en ontbijt. De kamer ziet er een beetje oubollig uit, maar dat heeft zijn charme. Na de douche en de zwembeurt verkende ik het vissersdorp. Toen ik donkere wolken in mijn richting zag komen, ben ik haastig teuggekeerd. Na de regenbui voleindigde ik mijn verkenningstocht. Tot mijn verbazing zag ik nergens een restaurant. Bijgevolg had ik geen andere optie dan in het resort te dineren. Het diner werd stipt om 19:00u opgediend, en was een sociale aangelegenheid.

 

Fietsstatistieken:

69,51 km

3 u 26 min

20,25 km/u