Deze morgen was het met 22°C best fris. Een buslading Koreanen had de volledige ontbijtzaal ingenomen. Gelukkig kwam er net een plaatsje vrij toen ik mijn bord had volgeschept. In de Filipijnen vragen hotels doorgaans een waarborg bij de check-in. Daarom moest ik deze morgen bijna tien minuten in de lobby wachten terwijl men mijn kamer inspecteerde. Bijgevolg lag ik pas tegen 9u op de ligfiets. Gisterenavond had ik uitgevist hoe ik de fietsroute naar mijn gps kon doorsturen. Kennelijk verliep dit met de eigen app van de gps die vervolgens contact opnam met Komoot.
De bestemming voor vandaag was de havenstad Batangas. Hier neem ik vanavond de nachtboot naar Caticlan op het eiland Panay. Eerst volgde ik 11 km de drukke Ridge Way. De weg glooide sterk met een dalende tendens.
Ik sloeg linksaf en 2 km verder opnieuw links naar een smallere en zeer steile betonbaan. Gecontroleerd daalde ik op het verbrokkelde wegdek af naar het Taal meer. Hoe steiler en slechter het wegdek, des te trager ik afdaal. Nog voor ik het meer bereikte moest ik nog een steile bult over.
Eindelijk had ik zicht op het prachtige meer en de huidige mond van de vulkaan Taal. Daarna bleef de weg de oever van het meer volgen met af en toe een steile puist.
Even voor de middag na 43 km fietsen stopte ik voor de lunch. Ik bestelde een kom slijmerige noedels met verschillende soorten vlees en een grote bubble tea om te drinken. Na de middag kwamen er meer wolken, en die waren welkom. Enkele kilometers na de lunch begon de tweede klim van de dag met 200 hoogtemeters. De weg steeg geleidelijk, de eerste kilometers fietste ik tegen 9 km/u omhoog. Het tweede stuk op een drukke baan was nog minder steil, en daar haalde ik 14 km/u met dezelfde inspanning. Opnieuw werd ik vriendelijk nageroepen. Ongevraagd namen motorrijders in het voorbijrijden een foto van mij. De afdaling was even geleidelijk, en om 14:45u na 65 km stopte ik voor een colapauze onder het afdak van een restaurant. Ik had immers nog twee uur tijd voor de laatste zeven kilometers. De boarding voor de ferry start pas om 17u, en de ferry vertrekt pas om 21u.
Veel te vroeg arriveerde ik om 16u aan de ferryhaven. Ik hoopte nog iets te kunnen eten en drinken bij de eetstalletjes aan de terminal. Aan de eerste bareel betaalde ik een ‘entrance fee’ van 65 PHP omdat ik met de fiets kwam. Vervolgens stuurde men mij naar de rij op de kade voor de auto’s die wachten op de inscheping. De zon brandde hard en er was geen schaduw. Gelukkig leende de vriendelijke bestuurster van een wachtende auto mij haar paraplu.
Na anderhalf uur wachten in de zon kwam een official me vertellen dat ik een ticket voor mijn fiets moest kopen in de terminal, en dat de inscheping voor de auto’s pas om 19u zou beginnen. Een security-agente hield mij tegen aan de ingang van de terminal. Ze maakte me duidelijk dat ik eerst één van de twee wielen los van mijn fiets moest maken. Ik begreep helemaal niet waarom, en na een korte discussie toonde ik haar het ticket van de entrance fee. Toen was alles in orde en mocht ik de terminal betreden. Aan het loket kocht ik voor 200 PHP een ticket voor mijn ligfiets. Ik at en dronk iets aan een eetstalletje en ik keerde terug naar de rij auto’s. Om 19u mochten de eerste auto’s inderdaad inschepen, maar mijn rij moest nog wachten. Mogelijk had de rechtse rij de stad Roxas als bestemming. Na Caticlan vaart de ferry verder naar Roxas, en het lijkt logisch dat de auto’s die het eerst eruit moeten het laatste inschepen. Maar 20u passeerde, en de officials die de rij bewaakten waren één voor één verdwenen. Ik maakte me meer en meer ongerust dat men ons vergeten was. Uiteindelijk kwam er toch een official langs. Een wachtende motorrijder klampte hem aan, en eindelijk mochten we naar de ferry rijden. Bij de ferry werd ik toch een andere kant uitgestuurd. Ik kwam aan bij de ingang voor voetgangers. Ik deed nog een poging om achter een vrachtwagen de laaadbrug op te rijden, maar alle toekijkende officials riepen me terug. Een official hielp mij om mijn ligfiets de trap op te dragen. Een verdieping hoger vernam ik dat mijn ligfiets in mijn kajuit moest staan. Ik vouwde de ligfiets op terwijl een stuk of tien officlals bewonderend toekeken. Vervolgens droeg één van hen mijn fiets naar een kajuit om de hoek. Mijn gevouwen fiets paste in de kajuit, maar ik ben benieuwd hoe een koppel fietsreizigers dit oplost.
Ik had op voorhand een suite voor twee personen geboekt. Ik wilde vermijden om in een grote slaapzaal te overnachten. Ik reis alleen, ik heb niemand die even op mijn bagage kan passen. Dit kostte me meer dan een doorsnee overnachting in een hotel, maar de nachtelijke verplaatsing was natuurlijk inbegrepen. Bovendien is de suite uitgerust als een kleine hotelkamer met eigen badkamer en toilet. Om de suite te boeken had ik ook veel geduld nodig. Toen ik half januari mijn vluchten boekte, waren de ferryreizen tot de week tevoren al op de website te boeken. Uiteindelijk heeft het meer dan zes weken geduurd voordat de volgende reizen beschikbaar werden gesteld. Ondertussen checkte ik dagelijkse de website van ferrymaatschappij 2GO. Toen mijn reisdatum tot mijn grote opluchting eindelijk verscheen, heb ik meteen geboekt. Ik kwam net uit de (lauwe) douche toen de ferry uitvoer.
Fietsstatistieken:
73,58 km
4 u 6 min
17,95 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie