Een uur vroeger dan gisteren ontbeet ik op het sky terras van het hotel. Zo vroeg op een zaterdagochtend was het veel rustiger. Om 9u checkte ik uit en maakte ik me klaar om te fietsen. Ik had thuis alle etappes op Komoot ingepland. Helaas lukte het niet om de route van Komoot op mijn gps. De Komoot-app op mijn smartphone stelde dat hij het toestel niet kon vinden, maar elders in de app stelde Komoot dat hij het wel had gevonden. Ik kon de tegenstrijdigheid niet oplossen en besloot om met de app op de smartphone te navigeren. Hopelijk kan ik later tijdens mijn fietsreis vinden wat er scheelt.
De eerste vijf kilometer laveerde ik langs brede boulevards maar ook door volkse straatjes met veel bedrijvigheid. Aan een marktje begon de baan die me tot in de stad Tagaytay zou brengen. Eerst was het nog vlak, maar na 20 km fietsen begon de weg langzaamaan te stijgen. Tagaytay ligt bovenop de rand van de gigantische vulkaan Taal op 660 meter hoogte. Mijn eerst rit was al meteen een bergrit naar het hoogte punt van mijn Ronde van de Filipijnen.
De metropool van Manilla is immens. Ik reed van de ene voorstad naar de andere verre voorstad. In de centra was er vaak congestie, en ook de motorfietsers en ik ontsnapten er niet aan. De rijvakken waren te smal om tussen twee auto’s te laveren. Soms bracht de stoep een oplossing, maar meestal stonden we ook in de file voor een rood licht. De temperatuur van 34°C was doenbaar om te fietsen, maar niet om stil te staan in de volle zon. Na twee uur fietsen stopte ik aan een convenience store. Binnen in de gekoelde winkel dronk ik een sportdrank en at ik een snack. Terug afgekoeld legde ik me na een half uur opnieuw op mijn ligfiets om meteen om te vallen bij het vertrek, gelukkig zonder erg. Twee behulpzame Filipinos hielpen mij en mijn fiets meteen recht. Kennelijk had ik het stuur onvoldoende vastgeklemd nadat ik deze morgen mijn ligfiets had opengevouwen.
Mijn ligfiets is hier een grote bezienswaardigheid. Geregeld roepen passanten ‘Nice bike!’ naar mij. Soms kwam een motorrijder of wielertoerist naast mij rijden om een praatje te slaan (waar kwam ik vandaan en waar ga ik heen?). Iets na 13u en met 43 km op de teller stopte ik in het stadje Silang aan een groot afdak met eetstalletjes. Achterin de hal genoot ik van rijst met een saus van varkensvlees terwijl ik mijn ligfiets goed in het oog hield. De kokkin fietste zelf niet maar wilde dit ooit doen. Als afscheid gaf ze mij een snoepje.
Na de lunch werd de weg steiler. Kilometerslang klom ik tegen amper 9 km per uur. Na 56 km sloeg ik rechtsaf de by-pass naar Tagaytay in. Dit bleek een snelweg te zijn met een maximumsnelheid van 100 km/u. De weg had een met betonblokken afgescheiden fietspad. Helaas was het fietspad niet onderhouden en vaak overwoekerd. Dan fietste ik ook op de snelweg, waar het verkeer overigens de theoretische maximumsnelheid bijlange niet haalde.
Om 15u50 checkte ik in bij het Hotel Casiana. Dit is een torenhotel naast de Ridge Way van Tagatay. In tegenstelling tot de torens van Manilla was deze toren zeer bescheiden met 11 verdiepingen. Hier had ik twee maanden geleden een kamer gereserveerd. Vanuit het terras van mijn kamer op de tiende verdieping kon ik al een deel van de steile kraterwand zien. Mijn ligfiets slaapt vannacht niet in mijn kamer maar in de parkeergarage van het hotel. Nadien nam ik een verkwikkende douche en plonsde ik in het zwembad. Op deze hoogte kreeg ik het meteen koud dankzij de frisse wind bij 27°C.
Fietsstatistieken:
63,58 km
4 u 20 min
14,67 km/u
Vakantieligger 
Ik snap nu je keuze van een onderstuur, maar met de val van vandaag heb je veel geluk als er dan niets verbogen is. Zeker wanneer je spiegels nog heel zijn 🙂 Gr. Gert