Intussen ben ik al enkele maanden terug thuis. Als afsluitend blogbericht wil ik graag nuttige informatie voor toekomstige fietsers delen, zowel aantekeningen over Japan als fietsland, als meer algemene reizigersinfo.
Navigeren
Japan heeft een zeer dicht wegennet. Per vierkante kilometer heeft het hooggeïndustrialiseerde Japan gemiddeld 3 kilometer wegen (berekend op basis van cijfers van wegenwiki.nl). Dit is 2 kilometer minder dan het dichtbebouwde België (5 
km/km²), en vergelijkbaar met Nederland (3,35 km/km²). Voor de landen van mijn vorige fietsreizen, Laos en Cambodja, ligt de verhouding op respectievelijk 0,04 en 0,013 km/km². In deze landen fietste ik vaak dagenlang rechtdoor op dezelfde snelweg. Navigatie was gewoon een kwestie van je positie op de snelweg te bepalen tussen het startpunt en het eindpunt van de etappe. Het dichte wegennet van Japan maakte van navigeren opnieuw een serieuze uitdaging. Ik fietste kriskras doorheen uitgestrekte verstedelijkte gebieden. Op elk kruispunt stoppen en de smartphone bovenhalen zou echt niet praktisch zijn. Daarom investeerde ik op voorhand in een fiets gps.
Avondenlang stippelde ik de route van elke etappe tot in het detail uit. Het merk Garmin biedt gratis Open Street Maps aan via http://garmin.openstreetmap.nl/ . De Open Street Maps van Japan zijn goed uitgewerkt. Helaas ontbreken de hoogtelijnen zoals bij alle gratis kaarten van Garmin. Daarom stippelde ik mijn routes uit met Google Maps in terreinzicht op mijn tweede beeldscherm geopend. Zo kon ik steeds het reliëf controleren 
van de route die Garmin voorstelde. In het programma Garmin Basecamp kan je met de Alt-toets de route verleggen. Meer dan eens raakte de route bij het verleggen in de knoop. Bij de etappe van Toba naar Iga wilde ik niet de kortste weg nemen door het laaggebergte. Helaas begreep Basecamp niet dat ik via een omweg geleidelijk aan naar Iga wilde klimmen. Telkens ik de route versleepte, maakte het programma de knoop erger en erger. Toen de etappeafstand tot 230 kilometer was aangewassen, stond ik de wanhoop nabij. De volgende avond kon ik met hernieuwde moed de knoop ontwarren en de afstand tot 107 kilometer terugbrengen.
Het uitstippelen van alle routes kostte me vele avonden. Maar op het moment zelf was 
dit zeer handig. Ik moest gewoon de aanwijzingen van de fiets gps volgen. Af en toe stopte ik bij een twijfelgeval, in de meeste gevallen omdat twee wegen te dicht naast elkaar liepen. Tijdens de regendagen was ik blij dat ik gewoon de gps kon volgen. Zo kon ik vermijden om in de gietende regen op mijn smartphone de weg te moeten zoeken.
Je kan het ZIP-pakket met alle GPX-routes downloaden via deze link.
Fietsen in Japan
Aparte fietspaden zijn er nauwelijks in Japan. Gewoonlijk delen fietsers de infrastructuur met de voetgangers. Vaak geven blauwe verkeersborden deze situatie aan. 
Op de signalisatie staat de voetganger figuurlijk boven de fietser. De infrastructuur is duidelijk op maat van de voetgangers aangelegd, terwijl fietsers alleen getolereerd worden. Bij elke straat of oprit die het verhoogde ‘voetfietspad’ kruist, gaat het pad steil omlaag en dan weer steil omhoog. Het onderhoud laat ook dikwijls te wensen over, met scheuren en bulten in het asfalt en woekerend onkruid als gevolg. Op deze wijze is het lastig om een tempo aan te houden. Met uitzondering van de stadscentra maken weinig voetgangers en fietsers van de ‘voetfietspaden’ gebruik. Bij een aanzienlijk aantal drukke gewestwegen ontbreekt het 
‘voetfietspad’ of is het pad in onberijdbare toestand. Dan is het onvermijdelijk om uiterst links op de rijbaan te fietsen. Soms maar niet altijd heeft de weg een zijstrook. Volgens mij zijn Japanse chauffeurs gewend aan fietsers op de rijbaan. Meer dan eens werd ik langs rechts op de rijbaan voorbijgestoken door een lokale wielertoerist op een koersfiets. Voor mij was dit het signaal om zelf ook het ondermaatse voetfietspad te verlaten en op de linkse rijstrook mijn plaats naast de auto’s op te eisen. De talrijke bruggen en viaducten probeerde ik wel via het aparte ‘voetfietspad’ over te steken los van de abominabele kwaliteit. Op de smalle rijstroken van de bruggen kunnen auto’s de fietsers immers niet inhalen zonder de aangrenzende rijstrook te gebruiken. Dit genereerde al snel een file achter mij.
Volgens de wet van het getal is de fietser baas op de jaagpaden langs de rivieren. De autovrije fietspaden op verhoogde dijken zijn grotendeels verhard en meestal in goede 
staat. Ze zijn geweldig om gezwind kilometers te malen door een overwegend ruraal landschap. Langs sommige van deze fietsostrades heeft de overheid voorzieningen voor fietsers gebouwd. De fietsostrade langs de rivier Edogawa bijvoorbeeld heeft een heuse snelwegparking met sanitaire blok, picknicktafels en frisdrankautomaten. Sommige prefecturen doen extra inspanningen voor fietstoeristen. Aan de oostkust heeft de prefectuur Toyama een fietsroute langs haar kustlijn aangelegd. Een blauwe op het asfalt geschilderde markering duidt de fietsroute aan. Voor het autoverkeer is het duidelijk dat ze de weg met fietsers moeten delen. De markering bevestigt aan de fietsers dat ze het vermaledijde ‘voetfietspad’ mogen verlaten om hun plaats op de autoweg op te eisen.
Hotelreservaties
Ik landde in het begin van de Gouden Week in Japan. Wegens de vier feestdagen die jaarlijks in de eerste week van mei samenvallen, nemen de Japanners massaal vakantie. 
De stedelingen reizen terug naar hun geboortestreek en bezoeken hun familie. Anderen genieten van een vakantie in eigen land. Treinen en hotels zijn voor de hele week nagenoeg volgeboekt. Daarom besloot ik om mijn hotelovernachtingen voor de Gouden Week ver op voorhand te boeken. Dit lukte prima voor de hotels in de steden. Maar voor de vakantieregio Hakone was ik vier maanden op voorhand al hopeloos te laat. Toen ik de Gouden Week had volgeboekt, ging ik door op mijn elan. Na een maand avondwerk had ik alle hotelovernachtingen voor mijn volledige fietsreis geboekt. Dit spaarde me veel avondwerk uit tijdens de fietsreis zelf. Ik moest niet meer elke avond de mogelijkheden voor de volgende overnachting opzoeken. Het volstond om even op te frissen wat het volgende hotel was. De vroegboekkorting vormde een bijkomend voordeel. Mijn eerste 
en mijn laatste nacht in Japan bracht ik in hetzelfde hotel door. Vier maanden op voorhand kostte een overnachting in het Hedistar Hotel in Narita 38,40 EUR. Toen ik 40 dagen op voorhand de laatste nacht boekte, betaalde ik voor hetzelfde kamertype plots 50,18 EUR. Natuurlijk zijn er ook nadelen verbonden aan het boeken van alle overnachtingen. Het ontneemt de flexibiliteit om ad hoc het reisplan te wijzigen. Persoonlijk waardeer ik de voordelen van een uitgewerkt reisschema. Maar je hebt niet altijd alles in de hand. Het stormweer in de Baai van Tokyo dreigde mijn reisschema danig in de war te sturen. Gelukkig ging de wind tegen de middag liggen en kon ik alsnog met de ferry de baai oversteken. Zonder pech biedt een uitgewerkt schema meer voordelen dan nadelen.
Met een fietsdoos landen in Narita
Het landen met een fietsdoos in Narita had ik toch een beetje onderschat. Ik had nagelaten om op voorhand een luchthaventransfer voor mij en mijn fietsdoos te boeken. Ik ging er te gemakkelijk van uit dat ik een taxibus zou kunnen nemen. Op de luchthaven van Narita zijn de taxi’s strikt gereglementeerd. In de taxiwachtrij stonden uitsluitend zwarte sedans van hetzelfde merk en model. Mijn fietsdoos was veel te groot voor de 
kofferbak van deze identieke taxi’s. Parallel met de taxiwachtrij stond een rij minibussen in allerlei maten en kleuren onder een betonnen luifel. De shuttle bussen waren allemaal gereserveerd. Geen enkele chauffeur van de busjes wilde mij en mijn doos vervoeren. Vervolgens wendde ik me vruchteloos tot het openbaar vervoer. Wegens mijn fietsdoos werd ik zowel bij de spoorwegen als bij de reguliere busdienst geweerd. Als laatste strohalm richtte ik me tot een bagagetransportdienst. Japanse luchthavens bieden een bijzondere dienstverlening aan om je bagage bij je hotel of thuis af te leveren. De bagage komt wel pas de volgende dag aan. Ook voor deze dienst was mijn doos te groot. Uiteindelijk besloot ik om mijn fiets uit te pakken en naar mijn hotel te fietsen. Ik gaf mijn doos bij de bagagedienst in bewaring. In de namiddag keerde ik met de shuttle bus van mijn hotel terug naar de luchthaven om mijn fietsdoos op te pikken. Bijna een halve dag na mijn landing zijn mijn fietsdoos, mijn ligfiets en ikzelf uiteindelijk goed bij het hotel in het centrum van Narita aangekomen. Niettemin had ik me veel ellende kunnen besparen door op voorhand een shuttle bus te boeken.
Ik heb echt genoten van mijn fietsvakantie. Japan is op dit vlak een aanrader. Het land biedt verscheidenheid op elk vlak. Van de tempels en kastelen in de steden tot de theeplantages en bamboebossen op het platteland, ik raakte er niet op uitgekeken. Ik heb langs twee zeeën en door de Japanse Alpen gefietst. Van op de hoge jaagpaden naast de rivieren ontdekte ik keer op keer nieuwe dingen. Overal verbleef ik in betaalbare hotels 
die zich konden meten met Europese standaarden. Japanse particulariteiten als de yukata en het toilet met automatische sproeier maakten elke overnachting bijzonder. Op de futons in de Japanse stijlkamers heb ik doorgaans goed geslapen. De Japanse keuken is enorm veelzijdig en heeft mij steeds gesmaakt. Yakitori was mijn favoriet. Het prijspeil van de horeca ligt in Japan op drievierde van België. Eten en drinken was relatief betaalbaar, met uitzondering van alcohol. Hoge accijnzen maken bier en andere alcoholische dranken kunstmatig duur. Niettegenstaande ik alleen in het land rondfietste, voelde me overal veilig. Op een maand tijd lag ik bijna 98 uren op de ligfiets en legde ik 1.846 kilometer af. Voor mij was de fietsvakantie echt geslaagd. Misschien keer ik over enkele jaren wel terug voor een rondje op de zuidelijke eilanden Kyushu en Shikoku.
Vakantieligger 
Geef een reactie