Mijn vlucht naar huis zou om 10u10 opstijgen. ’s Morgens genoot ik eerst nog van het ontbijtbuffet van het Hedistar Hotel. Tien minuten voor het vertrekuur van de shuttle bus stond ik klaar met mijn fietsdoos en banaantassen. De shuttle bus van het hotel was een groter model dan vorige maand. Er was ruimte voor meer passagiers. Helaas ging dit ten koste van de bagagecapaciteit. Mijn fietsdoos paste niet in het kleine bagagecompartiment. Om 7u30 vertrok de shuttle bus zonder mij.
De receptionist deed zijn best om een oplossing te vinden. Een uur lang wachtte ik machteloos af terwijl de stress toenam. Uiteindelijk kwam om 8u35 de andere shuttle bus aanrijden. Met deze bus was ik vorige maand mijn fietsdoos op de luchthaven gaan afhalen. Dit kleinere busmodel had een veel grotere bagageruimte waar mijn fietsdoos ruimschoots inpaste. Een kleine twintig minuten later zette dit privétransport me af aan Terminal 1 van de luchthaven.
Laat komen heeft ook voordelen. Ik werd meteen geholpen aan de check-in balie. Terwijl drie medewerkers mijn fietsdoos opmaten, checkte een vierde medewerkster mij in. Ze vroeg of ik het gewicht van mijn fietsdoos kon verminderen. Tot 23 kilogram mocht de doos gratis meevliegen, ofschoon de afmetingen van de doos het maximum ver overschreden. Ik kon evenwel niet in een handomdraai drie kilogram van mijn ligfiets strippen. Dus betaalde ik met mijn kredietkaart een toeslag van 150 $.
Vervolgens troonde de check-in medewerkster me mee naar de afdeling ‘Oversized Baggage’. Mijn doos was hier al aangekomen. De security gebood me om de fietsdoos te openen. Geholpen door de security medewerkers haalde ik de ligfiets half uit de doos. De security inspecteerde nauwgezet mijn fiets. Ze vielen over de luchtdruk achtervering. Ik legde hen uit dat de vering een overslagklep heeft. Bij overdruk zal de luchtdrukcylinder niet ontploffen maar lucht lossen. De security vertrouwde het niet met uitzondering van een jongeman die zelf een mountainbike had. Hij probeerde zijn collega’s gerust te stellen. Voor de zekerheid wilden ze toch de toestemming van SWISS hebben. Tien lange minuten wachtte ik op de toestemming terwijl de jongeman mij geruststelde. Bij SWISS namen ze gelukkig hun verantwoordelijkheid toen ze uit Tokyo gebeld werden over een rare fiets met luchtdrukvering. Het akkoord kwam er om 9u32, precies acht minuten voordat de boarding zou beginnen. Ik repte me naar de security check. Gelukkig was het uiterst kalm op de luchthaven. Precies om 9u40 sloot ik me aan de gate aan bij de rij mensen die op de boarding wachtten. Toen ik op het vliegtuig zat verdreef de grote opluchting de stress van de voorgaande uren. De eerste vlucht naar Zürich vertrok zonder vertraging.
De volgende twaalf uren verdreef ik de tijd met lezen en films kijken. De aansluiting naar Zaventem vertrok met ruim 50 minuten vertraging. Mijn banaantassen rolden als een van de eerste van de bagageband. De fietsdoos en ik kwamen bijna gelijktijdig bij de afdeling ‘Oversized Baggage’ aan. Mijn vader pikte me op in Parking 2. Ik schoof bij mijn ouders aan tafel terwijl we ondertussen bijpraatten. Na het eten haalde ik mijn ligfiets uit de doos en reed ik met de wagen naar huis.
Tijdens het uitpakken voelde ik de vermoeidheid van de lange dag opkomen. Nog douchen en het laatste blogbericht publiceren, en ik kan eindelijk in bed kruipen. Ongetwijfeld zal ik van deze fantastische fietsreis dromen. Japan heeft immers een onvergetelijke indruk nagelaten.
Fietsstatistieken:
0 km
0 u 0 min
0 km/u
Vakantieligger 
Beste,
Ik heb genoten van uw Japanse rondreis en ga ook uw andere verslagen lezen. Ik heb een vraag aangezien u meteen na aankomst met de tour bent begonnen. Had u geen last van de lange reis en het tijdsverschil? Als tweede ben ik nieuwsgierig hoe de banaantassen van Radical zich in de Japanse regen hebben gehouden. Ik lees n.l. op internet dat ze niet echt waterdicht zijn.
Als mede ligger wens ik u nog veel fietsplezier.
Beste Gertjan,
Na een veel te korte en onrustige nachtrust op het vliegtuig voelde ik me bij aankomst in Japan inderdaad nogal moe. Ik onderdrukte de vermoeidheid, en ik ben ’s avonds pas om 22u15 gaan slapen. Na een ongestoorde nachtrust van bijna 9 uur voelde ik me veel frisser. Van het tijdsverschil had ik nauwelijks last. Dit was de eerste fietsreis waar ik een volledige lus fietste met vertrek en aankomst nabij de luchthaven. In mijn vorige fietsreizen in Azië nam ik op de tweede dag een trein of bus naar de echte startplaats van mijn fietsreis. Pas ten vroegste op dag drie lag ik op de fiets voor de eerste etappe.
De banaantassen van Radical zijn inderdaad niet waterdicht. De ‘cordura’ stof is wel bestand tegen spatwater maar niet tegen een fikse regenbui. Daarom had ik waterdichte liners bij (zie https://www.radicaldesign.nl/ligfietstassen/accessoires/banana-liners-pair.html ). Mijn paar liners is inmiddels 11 jaar oud en niet meer perfect waterdicht. Ik los dit op door mijn bagage in plastic zakken te steken. Op deze wijze creëer ik een compartimentering in de banaantassen. Bovendien duurt het wel even om de liners te bevestigen. Zo was de regen onderweg naar Katayamazu Onsen al gestopt tegen dat ik de liners had bevestigd en mijn regenkledij had aangetrokken.
Indien je ook een fietsreis in Japan overweegt, dan wens ik je veel plezier. Ik vond Japan een prachtige bestemming om te fietsen.
Vriendelijke groeten van
Kristof.