Met een beetje schrik keek ik de voorbije dagen uit naar de etappe van vandaag. Niet de hoogtemeters maar de autotunnels boezemden me de meeste angst in. De route liep door een rivierdal recht de Japanse Alpen in. Dankzij de talrijke tunnels werd de hoogte geleidelijk gewonnen en waren haarspeldbochten overbodig. Volgens Google Maps zou de langste tunnel wel vijf kilometer lang zijn. Op voorhand had ik de tunnels in Google Streetview verkend. Meestal hadden de autotunnels geen verhoogd fietspad. Bijgevolg zou ik op de rijstrook van de auto’s en de vrachtwagens door de donkere tunnels moeten fietsen.
Even voor acht uur lag ik de fiets. Bij het eerste kruispunt fietste ik rechtdoor Route #148 naar Matsumoto in. Deze weg zou ik tot voorbij de bergen volgen. Verrassend snel doemden de eerste besneeuwde bergtoppen op.
Na 13 kilometer splitste een weg af en werd Route #148 minder druk. Even later dook ik de eerste tunnel in. De korte tunnel werd gevolgd door een kilometerslange halfopen tunnel. De hellingsgraad in de tunnels was bescheiden. De hoogtemeters werden voornamelijk in de open lucht gewonnen. Na nog een paar kortere tunnels kwam ik onvermijdelijk aan de tunnel van vijf kilometer. Een seingever met een rode vlag liet me stoppen voor wegenwerken aan de ingang van de tunnel. Ik wachtte enkele minuten tot een karavaan auto’s van de andere kant uit de tunnel kwam. De vlaggeman gaf teken aan het gemotoriseerd verkeer om door te rijden, maar ik moest tot de laatste auto wachten. Samen met de afsluitende werfbus vertrok ik. De chauffeur van het piepkleine Suzuki busje gebaarde om mijn ligfiets in de koffer te steken. Ik ging akkoord en stopte. Met twee tilden we de ligfiets dwars over de achterbank van het busje. Mijn ligfiets ging er maar nipt in. Het voorblad en de pedalen staken uit tussen de hoofdsteunen van de voorste zetels. Ik legde mijn banaantassen erbij, en zonder nadenken opende ik het portier aan de rechterkant. De chauffeur hield me tegen, en ik zag meteen waarom. Ik was even vergeten dat men in Japan links rijdt en dat het stuur zich dus aan de rechterkant bevindt. Ik zag mijn vergissing in en wandelde rond het busje naar het andere portier. Dankzij de wegenwerken kon ik de gevreesde tunnel overslaan.
Stilaan minderde het aantal tunnels en kwamen de besneeuwde bergtoppen dichterbij.
Vlak voor de middag kwam ik in het skioord Hakuba. Tijdens de Olympische Winterspelen van 1998 in Nagano vonden hier de skiwedstrijden plaats. Aan het station lunchte ik in een klein noedelrestaurant. Op de noedelsoep dreef een tempurakrans van groentjes en garnalen.
Gestaag klom ik verder door het langerekte skidorp. In het bos voorbij het dorp werd het terug steiler. Dan sloeg ik rechtsaf naar het Aoki meer. Voorbij het meer mocht ik eindelijk aan de afdaling beginnen. Na nog een tweede meer bereikte ik de vallei van Matsumoto. Een eind verder gidste de gps me naar een dijkweg naast een brede snelstromende rivier. Terwijl ik de rivier 14 kilometer stroomafwaarts volgde, hield ik makkelijk een hoog tempo aan.
Na ruim 100 kilometer naderde ik het centrum van Matsumoto. Even later fietste ik langs het bekende kasteel. Morgen zal ik de tijd nemen om dit kasteel te bezoeken, dus ik stopte niet. Via een fietspad langs een kronkelende gracht klom ik naar de voet van de bergen. Om kwart na vier arriveerde ik in een buitenwijk aan de ryokan Izumiya Zenbe. Een ryokan is een familiaal pension in Japanse stijl. De gastheer ontving me uiterst vriendelijk. De komende twee nachten zal ik terug op zijn Japans op de grond slapen.
Fietsstatistieken:
109,14 km
5 u 42 min
19,12 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie