De shinto-goden van Ise Jingu hadden mijn schietgebedje gehoord. Toen ik vanmorgen opstond was het droog. Na het ontbijtbuffet verliet ik het resort. De uitcheckautomaat had een knop ‘English’, maar de kwitantie rolde er in het Japans uit. Er kwam per nacht een extra kost van 150 ¥ (1,15 €) bij. Het is mij niet duidelijk of het om kuurtaks dan wel BTW gaat. Google Translate vertaalde de Japanse karakters in ‘XB’, en daar werd ik niet wijzer van.
Ik fietste eerst terug naar Ise Jingu Geku langs dezelfde weg als gisteren. Via Route #37 fietste ik het centrum van Ise uit. De wind stond pal op kop. Indien ik zou moeten kiezen tussen de hele dag regen of de hele dag wind tegen, dan kies ik zonder aarzeling voor het laatste. De rivieren die ik overstak waren sterk gezwollen. Voor de regendagen stroomden de ondiepe rivieren gewoonlijk slechts door één geul van hun brede bedding. Nu gebruikten ze bijna de volledige breedte.
Onderweg naar de stad Tsu merkte ik een bushokje met fauteuils op. Dat lijkt me een slim idee. In plaats van je oude zetel naar de kringloopwinkel te brengen, zet je hem gewoon in het bushokje op het einde van je straat. Zo kan je er nog jarenlang van genieten telkens als je op de bus zit te wachten.
In Tsu nam ik niet de directe weg naar mijn eindbestemming Iga. De kortste weg leidt immers dwars door een laaggebergte. Verderop had ik een weg gevonden die geleidelijk de nodige hoogte won. Dus fietste ik Tsu voorbij in de richting van Seki. De drukke Route #10 had maar één rijstrook in elke richting en vaak geen apart fietspad.
’s Middags stopte ik aan een baanrestaurant. Van de Japanse menukaart kon ik alleen de cijfers lezen. De foto’s van de gerechten gaven me alvast een indicatie van de diverse schotels. Aan de hand van de structuur van de kaart begreep ik dat er een lunchaanbieding was: twee schotels plus dessert voor 950 ¥ (7,31 €). Even later bracht de serveerster een grote kom rijst met lange roereislierten. Deze schotel was voor mij qua omvang al een volwaardige maaltijd, maar een minuut later bracht ze ook nog een grote dampende kom noedelsoep. Zo stonden er twee maaltijden voor mijn neus, en ik moest nog 40 kilometer fietsen. Ik heb de rijst en de noedels maar voor tweederde opgegeten. Het dessert had ik eigenlijk niet verdiend. Licht overeten legde ik me terug op mijn ligfiets.
Voorbij de oprit van de expresweg sloeg ik linksaf Route #25 in. Deze rustige baan volgde de loop van een rivier. Al snel fietste ik midden in de groene bossen. Ik hoorde alleen het rivierwater klateren en de Japanse vogels fluiten. Af en toe passeerde er een auto. Eenmaal voorbij de steengroeve zag ik niemand meer. Zo klom ik 11 kilometer lang geleidelijk aan naar 300 meter hoogte. Deze weg is echt een aanrader.
Omstreeks half vijf arriveerde ik aan het Ueno Frex Hotel. Deze hoteltoren staat in de stadsrand van Iga tussen baanwinkels en pinksterkerken. Voor de ronde som van 5.000 ¥ (38,43 €) heb ik een westerse kamer inclusief ontbijt. Mijn ligfiets mocht zelfs bij mij op de kamer overnachten, maar eerst heb ik de ketting gesmeerd. Dat was nodig na de voorbije regendagen. Bovendien heb ik intussen al ruim 600 kilometer op Japanse bodem gefietst.
Fietsstatistieken:
107,82 km
6 u 5 min
17,73 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie