Nadien: tips voor toekomstige fietsreizigers

Traditiegetrouw schrijf ik achteraf een nabeschouwing met tips voor toekomstige fietsers. Maar eerst moet ik nog vertellen of ik herenigd werd met mijn ligfiets. Mijn laatste blogbericht eindigt immers in mineur. De fietsdoos was niet op de luchthaven van Zaventem aangekomen. Uiteindelijk verliet ik de luchthaven zonder ligfiets. De volgende avond werd de fietsdoos bij mijn ouders thuis afgeleverd. Waar mijn ligfiets zich in de tussenliggende uren bevond, blijft een onopgehelderd raadsel. Achteraf gezien had de tijdelijke verdwijning van mijn fiets onmiskenbaar enkele voordelen. Het bespaarde ons een nachtelijke autorit door de vrieskou over de autostrade met de koffer wagenwijd open. Met de fietsdoos in de koffer kunnen de achterportieren immers niet meer sluiten. Nu was het aangenaam warm in de cabine van de auto. Ik had toch geen fietsplannen voor de volgende dag. De dag na de levering aan huis pakte ik mijn fiets uit. De ligfiets had geen schade bij het transport opgelopen. Maar de fietsdoos was versleten en zou geen derde fietsreis meer aankunnen.

 

Overnachten langs snelweg #13

Mijn reis van Vientiane naar het zuiden liep grotendeels over snelweg #13. Tweemaal verliet ik deze snelweg om een lus in het binnenland te maken. Tijdens de reisvoorbereiding hield ik rekening met de overnachtingsmogelijkheden bij de indeling van de route in fietsetappes. De overnachtingsmogelijkheden vond ik voornamelijk in Google Maps en in de offline Open Street Maps van de app Maps.me. Maar soms vond ik geen overnachtingsmogelijkheid op het uitgebalanceerde punt tussen twee etappes. Veiligheidshalve voorzag ik dan een korte en een lange etappe. In werkelijkheid liggen er veel meer guest houses langs snelweg #13 dan de kaarten vermelden. Ik fietste meestal om de 10 kilometer voorbij een guest house. Wie een beetje van avontuur houdt, kan de route meer uitbalanceren. Onderweg langs snelweg #13 vind je ongetwijfeld een overnachtingsmogelijkheid in de buurt van je gewenste etappe-eindpunt. Indien de kwaliteit ondermaats is, fiets je gewoon verder naar de volgende overnachtingsmogelijkheid.

De guest houses langs snelweg #13 waren vaak in motelstijl gebouwd. De grote kamers hadden weinig charme maar beschikten wel over airconditioning en een eigen badkamer. Naast de vleugel met de kamers hadden vele motels een vrijstaand restaurant en soms ook een karaokebar gebouwd. De restaurants en karaokebars waren zonder uitzondering gesloten. De ambitieuze investeringen in restaurants en karaokebars rendeerden zo goed als nergens. Vaak was ik de enige gast in de guest houses langs snelweg #13.

 

Mobiele data via een lokale simkaart

Op aanraden van een badmintonvriend heb ik me een lokale simkaart aangeschaft. Simkaarten worden verkocht in kraampjes met smartphones. Ik betaalde slechts 40.000 Kip (4,69 EUR) voor de simkaart, maar volgens mij kan het nog goedkoper. Vervolgens liet ik er een pakket mobiele data op zetten. Voor amper 10.000 Kip (1,17 EUR) had ik recht op 250 MB data. Er zijn verschillende aanbieders van telecomdiensten in Laos waaronder Unitel en Beeline. Ik koos voor het merk Mphone van het staatsbedrijf Lao Telecom. De dekkingsgraad van Laotel was ruim voldoende. Overal langs de weg had ik ontvangst. Meestal surfte ik tegen een snelheid van 3G. In afgelegen streken had ik minstens een EDGE verbinding (2,5G). Mobiel internet kwam onderweg goed van pas. Zo kon ik de online kaarten van Google Maps raadplegen. Soms had mijn overnachtingsplaats geen wifi. Met de lokale simkaart en het mobiele datapakket kon ik toch in verbinding treden met het thuisfront. Later leerde ik hoe ik mijn smartphone als mobiele hotspot kon gebruiken. Zo kon ik mijn dagelijks blogbericht via mijn tablet publiceren. Het downloaden van de digitale krant ging met 3G ongeveer even snel als via de (trage) plaatselijke wifi. Maar het opladen van een prepaid Laotiaans gsm-nummer is niet vanzelfsprekend. Dat werkt via USSD codes. Ik had geen flauw benul van de USSD codes die Laotel gebruikte. Daarom slaagde ik in Tat Lo pas na de tweede aankoop om het belkrediet in mobiele data te converteren. Toevallig vond ik na mijn thuiskomst op het internet een wiki over prepaid simkaarten: http://prepaid-data-sim-card.wikia.com/ . Deze wiki geeft per land een overzicht van de aanbieders van prepaid simkaarten. Per operator verstrekt de wiki de valabele USSD codes om de simkaart op te laden. Bij mijn volgende fietsreis zal ik voor het vertrek deze wiki raadplegen. Het is immers te laat als je merkt dat je mobiel krediet de bodem heeft bereikt.

 

De staat van de wegen

Waarschijnlijk had ik geluk want ik passeerde geen wegenwerken in uitvoering. Vorig jaar in Cambodja fietste ik geregeld langs wegenwerken. De snelweg was voor enkele honderden meters opgebroken. Terwijl wegenwerkers de ene helft verhardden, reed het verkeer parallel over een stoffige zandstrook met wasbord en putten. Maar overal waar ik in Laos kwam waren de wegen grotendeels afgewerkt. Nochtans worden onverharde wegen in hoog tempo verhard. De Lonely Planet beschreef in haar editie van februari 2014 de 60 kilometer tussen Lak Sao en Ban Tha Lang als een ware helletocht. Omgekantelde vrachtwagens zouden de quasi-verticale beklimmingen van de bochtige grindweg versieren. Anderhalf jaar later was deze weg volledig verhard en de hellingsgraad gefatsoeneerd. In de haast om alle wegen te verharden gebruiken de wegenwerkers vaak minderwaardige materialen. Over een laag pek strooien ze dikke kiezels met een doorsnede van ruim een centimeter. Deze ruwe afwerking verhoogt de rolweerstand gevoelig. Voor auto’s en motorfietsen maakt het weinig uit, hooguit stijgt het brandstofverbruik. Maar op de fiets moest ik merkbaar harder trappen om vooruit te geraken. Mijn Schwalbe Marathon buitenbanden hebben de grove asfaltwegen goed verteerd. Uiteindelijk is ruw verhard nog steeds flink beter dan onverhard. De wegwijzers en plaatsnaamborden zijn steeds tweetalig Laotiaans-Engels.

 

De straathonden

Zoals overal in Zuidoost-Azië zijn straathonden in Laos talrijk aanwezig. Overdag slapen ze meestal op de rand van de straat. Op hun dooie gemak steken ze de weg over. Voor passanten hebben ze weinig aandacht. Blaffen en achternalopen doen ze haast nooit. In Laos had ik geen schrik van loslopende honden. Daarentegen kunnen de honden in Thailand en in het bijzonder in Ayutthaya een pak agressiever uit de hoek komen. In werkelijkheid heeft het merendeel van de honden een baasje en zijn het dus geen echte straathonden. Ze krijgen van hun baasje de vrijheid om op straat rond te hangen. Laotianen doen niet aan geboorteplanning bij honden. Vaak heeft een gezin twee of meer honden. Dezelfde ‘straathonden’ tref je ook aan in typische familiebedrijven zoals restaurants. Ze lopen vrij rond onder de tafels, en zelfs de keuken is voor hen geen verboden terrein. In guest houses moet je oppassen dat ze niet in je kamer binnenglippen. Evenals de Belgische honden zijn ze nieuwsgierig en zoeken ze je aandacht. Ze besnuffelen je en schuren tegen je benen. Het Instituut voor Tropische Geneeskunde adviseert om contact met loslopende honden te vermijden. De dodelijke ziekte rabiës (hondsdolheid) is immers nog niet uitgeroeid in Laos. In de praktijk bleek dit advies onhaalbaar. De honden luisterden nauwelijks en bleven aandacht zoeken. De incubatietijd voor rabiës duurt tot een jaar, dus ik tel met een bang hartje af. Hoogstwaarschijnlijk volkomen onterecht.

 

Laos ervoer ik als een genoeglijke bestemming voor fietsreizigers. Het land heeft voldoende afwisseling tussen natuur (watervallen en karstbergen) en cultuur (tempels en stupa’s). De horeca is er supergoedkoop, alleen in Thailand is eten en slapen nog goedkoper. Onderweg zijn er voldoende overnachtingsmogelijkheden om de fietsreis op maat in etappes in te delen. De alomtegenwoordige noedelsoep vormt de ideale lunch voor fietsreizigers. De soep bevat immers veel water, zout en eiwitten. Kortom, ik zie meer dan genoeg redenen om je eigen ‘Tour de Lao’ te maken. Zelfs aan fietsreizigers zonder ervaring in Zuidoost-Azië kan ik Laos warm aanbevelen. Mijn allereerste fietsreis in dit continent ondernam ik ook in Laos. Toen fietste ik van de hoofdstad Vientiane naar het noorden van het land. Achteraf gezien is het plattere zuiden toch iets makkelijker befietsbaar dan het bergachtige noorden.