Overslapen, dat was me deze fietsreis nog niet overkomen. Ruim een half uur nadat de wekker had moeten afgaan keek ik toevallig naar de klok op mijn smartphone. Ik verschoot en haastte me om toch een beetje van de tijd in te halen. Het kleine winkeltje nabij mijn hotel bleek ook noedelsoep te serveren. Dat was handig, dan hoefde ik niet naar de verderaf gelegen toeristische restaurants te wandelen.
Even voor half negen lag ik op de ligfiets. Eerst fietste ik naar de verbindingsweg tussen Pakse en Thailand. De weg had dezelfde goede kwaliteit als gisteren en was grotendeels vlak. Maar in de open Mekongvlakte had ik de wind tegen. Mijn benen waren nog niet warmgelopen. Al gauw voelde ik de inspanning in de spieren boven mijn knieën. Onderweg passeerde ik twee tolbarrières, maar ik mocht zonder betaling doorfietsen.
Na ruim 27 kilometer bereikte ik de verbindingsweg. Deze nieuw aangelegde weg had 2×2 rijstroken met perfect asfalt behalve bij de middelste 15 kilometer. In het middenstuk ontbrak de eindlaag en de wegmarkering. De wind werkte nu mee. In een flink tempo maalde ik de vlakke kilometers naar de Thaise grens. Pas de laatste kilometer voor de grens ging de weg omhoog. Zelfs inclusief een frisdrankpauze bereikte ik even voor de middag na 66 kilometer de grens. Hier spendeerde ik nog enkele duizenden van mijn resterende Kippen aan een kom noedelsoep. Deze kom was echt de allerlaatste op Laotiaanse bodem. Even later begaf ik me naar de grens.
Er was weinig volk aan de Laotiaanse emigratiedienst. Na de betaling van 10.000 Kip (1,15 EUR) exitgeld stempelde de beambte mijn paspoort af. Gelukkig had ik nog voldoende Kip op zak. Uiteindelijk heb ik nog 26.000 Kip (2,99 EUR) over. Ik fietste in het niemandsland de heuvel verder op tot de Thaise immigratie. Ik vond niet meteen waar ik moest zijn. Aan een reeks gesloten slagbomen zag ik een bordje met een fietssymbool. Ik fietste onder de gesloten maar onbewaakte slagboom door. Dit kan je doen met een ligfiets, maar met een gewone trekkingfiets bots je natuurlijk tegen de bareel. Plots kwam ik aan de snelweg richting het Thaise binnenland. Indien ik wenste, kon ik makkelijk doorrijden en illegaal door Thailand reizen. Maar ik wilde de correcte procedure volgen zodat ik achteraf geen problemen krijg. Ik fietste nog eens rond het immigratiegebouw, en nu vond ik wel waar ik moest zijn. Tien minuten later was ik legaal in Thailand met een verblijfsvergunning voor 14 dagen. De rouwperiode voor hun overleden Koning is duidelijk nog niet voorbij. Maar de mensen droegen opmerkelijk meer kleur dan toen ik begin deze maand in Bangkok was.
Voorbij de grens liep een brede snelweg met 2×2 rijstroken naar het binnenland. De snelweg hield geen rekening met de talrijke heuvels en liep er recht over. In één van de steile afdalingen op de kaarsrechte weg van smetteloos asfalt heb ik mijn snelheidsrecord voor deze fietsreis scherpgesteld op 58,20 kilometer per uur.
Elf kilometer voorbij de grens verliet ik de snelweg. Even later nam ik een ongewone colapauze. In plaats van een gekoeld flesje of blikje kreeg ik een plastiek zakje vol ijs. Hierin werd de warme cola uitgegoten en op deze wijze ogenblikkelijk ijskoud gekoeld. Het zakje werd verzegeld met een elastiekje alsof ik het mee naar huis zou nemen. Met een rietje dronk ik zo snel mogelijk de cola op voordat het te waterig werd.
Om 14:50u na 92 kilometer arriveerde ik aan het stadje Khong Chiam waar de rivier Mun in de Mekong mondt. Ik stopte bij het Ban Suan Peerada. Het uithangbord vermeldde geen type, dus ik weet niet of het een hotel, guest house, resort of lodge is. Ik had deze verzameling bungalows op Google Maps gevonden. Blijkbaar was ik de enige, want ik heb geen andere gasten gezien. De dame waarbij ik naar een kamer informeerde sprak geen woord Engels. Ze belde iemand die de taal wel sprak. De tweede dame vertelde me aan de telefoon dat een kamer 500 Baht (13,25 EUR) per nacht kost. Voor deze prijs heb ik een vrij grote bungalow met dubbel bed, airco, frigo, badkamer, wifi, en terras. Naast het bed staat een grote lage tafel, ideaal om mijn bagage op uit te stallen.
Ik zwierde mijn bagage af. Zonder te douchen fietste ik een kilometer verder naar de samenvloeiing van de twee rivieren. De Mekong heeft een rode kleur en de Mun eerder een donkerblauwe. De samenvloeiing geeft speciale effecten bij het mengen van deze twee kleuren. Het tweekleurenpunt is één van de twee belangrijkste attracties van Khong Chiam, maar ik was de enige bezoeker.
Daarna fietste ik naar de andere bezienswaardigheid, met name een tempel die op een heuvel boven de stad ligt. De Wat Tham Khuha Sawan is op zichzelf zeker het bezoek waard. Maar de echte meerwaarde ligt in het prachtige uitzicht over de stad en de Mekong.
Fietsstatistieken:
101,05 km
4 u 36 min
21,93 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie