De rijst van het ontbijt ging deze ochtend weer moeizaam binnen. Toen zag ik müesli, fruit en yoghurt staan. Dit eet ik thuis dagelijks als ontbijt. De kom müesli met papaya lepelde ik vlot binnen. Pas na half negen lag ik op de fiets. De bestemming voor vandaag was Pak Ngum omdat Paksan net te ver weg is om in één etappe te bereiken. Het dorp Pak Ngum ligt op dik 60 kilometer van Vientiane. Omdat ik hier ben om te fietsen, besloot ik om niet de kortste weg te nemen. Bovendien zal ik de komende weken nog genoeg over snelweg #13 naar het zuiden fietsen. Bij de afslag van #13 op 12 km van het centrum reed ik rechtdoor over snelweg #10. Deze snelweg loopt door een licht golvend landschap dat de hele dag zou aanhouden. Na enkele kilometers werd ik ingehaald door een processie van auto’s met boeddhistische vlaggetjes. In het midden van de trage colonne speelde een live band op de laadbak van een vrachtwagen. Ik hield enkele kilometers hetzelfde tempo aan om van de live muziek te genieten.
Voorbij een brug over een rivier versmalde de snelweg plots van drie naar één rijstrook in elke richting. Ook de wegmarkering verdween en de kwaliteit van het asfalt ging gevoelig achteruit. Na 47 km sloeg ik rechtsaf in de weg die Open Street Maps aanduidt met nummer 0118. Deze weg loopt rakelings langs de bergkam van het Phou Khao Khouay National Park met toppen van meer dan 1.000 meter hoog. Eerst bleef de kwaliteit van de weg gelijk aan snelweg #10. Maar na 3 km eindigde het asfalt abrupt en begon de gravel. Wasborden, diepe putten en los zand passeerden de revue. Mijn tempo daalde gevoelig. Maar het uitzicht op het platteland met de bergen op de achtergrond was vaak prachtig.
Na 8 km gravel hield ik een frisdrankpauze. Maar de overige klanten lieten me niet gerust. Een oudere man maakte in onbegrijpelijk Laotiaans en met gebaren duidelijk dat hij mijn bril wilde opzetten. In ruil bood hij zelfs een blikje Beerlao aan. Ik zorgde ervoor dat hij geen kans kreeg om mijn bril te grijpen, en haastte me om snel verder te fietsen. Nog eens 8 km verder stopte ik in het dorpje Nakhai voor een kom noedelsoep. De soep smaakte verrukkelijk, en ze was ook vullend. In verhouding tot de doorsnee kom noedelsoep bevatte deze kom meer noedels en minder bouillon. Ik was de enige klant van het restaurant. Onder de tafels liepen kippen, katten, en honden.
De talrijke bruggen op de gravelweg stonden op punt om vervangen te worden. Naast de bruggen lagen alvast de betonnen balken voor de nieuwe bruggen. Slechts bij één brug waren ze effectief aan het werken, ofschoon het zondag was. De oude bruggen hadden een versleten planken vloer vol gaten. Uit veiligheidsoverwegingen stak ik de bruggen te voet over.
Uiteindelijk bereikte ik om kwart na drie met 47 gravelkilometers op de teller snelweg #13. Vier kilometer zuidelijker stopte ik aan het Bouavanh Hotel. In dit landelijke hotel nam ik voor 130.000 Kip (14,74 EUR) een kamer met een dubbel bed, airco, en een lauwe douche. Wifi is er niet, evenals WC-papier. Maar intussen heb ik mezelf reeds aangeleerd hoe ik mijn gat kan schoonspuiten met een sproeier. Wat ik me wel afvraag, loopt de lokale bevolking na het toiletbezoek met een nat gat rond?
Fietsstatistieken:
100,67 km
5 u 0 min
20,12 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie