Na een nachtrust van 10 uur voelde ik me uitgeslapen. Niettemin had ik last van lichte hoofdpijn en diarree. En het ontbijt ging ook moeizaam binnen. Waarschijnlijk had ik gisteren iets verkeerd gegeten. Was het de bittere visstoofpot of de noedelsoep van gisterenmiddag? Ik besloot om niet af te wachten en meteen een korte antibioticakuur op te starten. De hoofdpijn onderdrukte ik met een paracetamolletje. De volgende uren had ik geen last meer, en kon ik de toerist in Vientiane uithangen. Op mijn Te Zien lijstje stonden voornamelijk tempels.
Om 10u fietste ik naar de eerste tempel op een kilometer van mijn hotel. Ik liet mijn ligfiets afgesloten op de tempelsite achter en wandelde naar nog drie tempels in de buurt. Het steeds vastleggen en losmaken van ligfiets en toptas kost immers veel tijd.
Na de vierde tempel fietste ik naar de belangrijkste tempel van Vientiane schuin tegenover het presidentieel paleis. Na Wat Sisaket stak ik de straat over en bezocht Haw Pha Kaeo. Deze tempel bevatte binnenin een museum van religieuze kunst. De afgeleefde vitrines waren gevuld met oude boeddhabeeldjes en aardewerk zonder enig onderschrift. Voordat ik met noedelsoep lunchte, fietste ik over de promenade van de Mekong.
In de namiddag bezocht ik meer afgelegen tempels. Eerst fietste ik naar That Luang op 4 km van het centrum. De nationale stupa van Laos had net een nieuwe couche goudverf gekregen. De schilders waren nog bezig met de afbraak van de stelling.
Vervolgens fietste ik naar de laatste ‘tempel’. Het Kaysone Phomvihane Museum ligt aan de grote baan op 6 km ten noorden van het centrum. Dit was de voormalige residentie van Kaysone Phomvihane, de minder bekende Laotiaanse collega van Ho Chi Minh en Pol Pot. Kameraad Kaysone wekt tegenwoordig weinig interesse in zijn daden op. Ik was de enige bezoeker van het museum. Op vraag van de militair die de poort bewaakte, registreerde ik mezelf in het gastenboek. De weinige bezoekers die zich voor mij hadden ingeschreven waren allemaal autochtoon. Ik legde mijn ligfiets vast, en wandelde over de immense voortuin langs het standbeeld van Kaysone naar het paleis. Binnenin was een tiental personeelsleden aanwezig om bezoekers te ontvangen die niet kwamen. Het museum zelf gaf een overzicht van de onafhankelijkheidsstrijd en aansluitende revolutie. Oude foto’s en persoonlijke voorwerpen van Kaysone (o.a. zaklamp en pistool) documenteerden het verhaal. De presentatie op het einde toonde de verwezenlijkingen van de volksleider na de overwinning. Ik vond het bezoek zeker de moeite waard. Inkom kostte amper 5.000 Kip (0,55 EUR) zoals alle tempels die inkomgeld vragen.
Op de terugweg stopte ik bij het winkelcentrum Talat Sao. Hier kocht ik aan een kraampje van smartphones een Laotiaanse simkaart voor 40.000 Kip (4,40 EUR) plus 25.000 Kip (2,75 EUR) belkrediet. De verkoopster heeft nog 10.000 Kip van haar prijs afgedaan toen ik aanstalten maakte om door te gaan. Dit had ik niet gespeeld. Ik begreep niet volledig hoe het werkte en ik twijfelde terecht of ik de simkaart wel aan de praat zou krijgen. Gelukkig installeerde de verkoopster de simkaart in mijn plaats. Mijn smartphone heeft nu 3G en de mails stroomden direct binnen. Ook Google Maps wist me meteen te vinden op de kaart, en dat was de hoofdreden om een simkaart te kopen. Zo kan ik onderweg ook Google Maps raadplegen als op de offline Open Street Maps te weinig wegen en POI’s staan. Bijkomend kan een lokaal GSM-nummer handig zijn in noodgevallen.
Fietsstatistieken:
22,38 km
1 u 17 min
17,43 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie