De etappe van vandaag zou de 100 kilometer overstijgen, dus stond ik vroeg op. Ik ontbeet twee straten verder in een lokaal restaurantje. Toen ik terug bij het hotel kwam, vroeg ik naar mijn was. Helaas waren mijn kleren nog niet droog. De T-shirts waren nog klam, dat vond ik niet zo erg. Maar mijn onderbroeken waren nog te vochtig om aan te trekken. Volgens mij waren ze mijn kleren overdag gewoon vergeten te wassen, en hebben ze dat gisterenavond in extremis nog gedaan. De onderbroeken die ik deze reis op een late namiddag zelf in de lavabo had gewassen, waren alleszins de volgende ochtend droog, ofschoon ze gewoon in mijn kamer hingen.
Om kwart na acht lag ik op de fiets. Twee uren later stond er al 51 kilometer op de dagteller. De kilometers maalden heel vlot op een licht glooiende weg met een zijstrook van asfalt. Rechts van de weg lagen de bergen van het Preah Monivong nationaal park, en links zag ik af en toe de zee.
Na 56 kilometer bereikte ik het stadje Veal Renh op het kruispunt van de snelwegen #3 en #4. Vijf kilometer ervoor fietste ik plotseling moeizamer. De weg had een knik naar het zuiden gemaakt en de wind werkte nu tegen. Ik besloot om alvast te lunchen in Veal Renh, ook al was het nog maar 10:30u. Terecht, want nadien ben ik geen restaurant meer tegengekomen. De onderstaande foto nam ik aan het snelwegkruispunt.
In Veal Renh ruilde ik snelweg #3 voor de drukke #4. Een nagenoeg constante stroom auto’s raasde me rakelings voorbij. In het eerste deel was de zijstrook onverhard, en in het begin lag de strook zelfs 15 cm lager dan de hoofdweg. Voorbij de luchthaven op ongeveer 15 kilometer van Sihanoukville beklom ik in de blakke zon enkele steile heuvels op het kleinste voorblad. Aan de brouwerij Angkor nam ik een shortcut naar het centrum. Nu begreep ik ook waarom ik vanaf Veal Renh abnormaal veel rode vrachtwagens met Angkor Beer reclame heen en weer zag rijden. De vrachtwagens van de marktleider bevoorraden niet Sihanoukville maar heel Cambodja.
De shortcut leidde naar een zware afdaling op een totaal verbrokkelde betonweg. In de terugweg zal ik rondrijden. Via Serendipity Beach fietste ik tot halverwege Occheuteal Beach naar mijn eindbestemming: Makara Bungalows. Dit is niet mijn eerste keuze, maar veeleer mijn vijftigste. De afgelopen twee avonden in Kampot heb ik geprobeerd om op de valreep een onderkomen in Sihanoukville te boeken. Ik merkte al snel dat alles volzet was. Alle hotels die via online hotelverhuursites kamers aanbieden zoals Booking.com en Agoda waren uitverkocht. Ook Tripadvisor had niets deftigs aan te bieden. Vervolgens gebruikte ik een trucje om hotels te vinden die niet via deze sites werkten. Op de kaarten van Open StreetMaps staan ook hotels als points of interest. Ik raadpleegde de eventuele homepage van de hotels om te zien of ze toevallig nog een kamer vrij hadden. Dit was helaas niet het geval, al had ik één keer toch bijna prijs. Uiteindelijk deed ik hetzelfde bij Google Maps. Ik stond gisterenavond op het punt om op te geven en te gaan slapen toen Makara Bungalows me een twin kamer kon aanbieden. Ik hapte meteen toe, en deze ochtend ontving ik de bevestiging van de boeking. Voor 35$ heb ik een kamer met twee bedden, airco, frigo, warm water en minisave. Bovendien is de ‘bungalow’ vlak aan het zwembad gelegen. De voorwaarde van een zwembad had ik reeds bij aanvang van de zoektocht opgegeven, dus dat was een mooie verrassing. Ontbijt is niet in de prijs begrepen, maar kan genuttigd worden in het restaurant van het hotel.
Occheuteal Beach is ook niet mijn eerste keuze, want het heeft een slechte naam in de Lonely Planet reisgids van Cambodja. Kinderen zouden er hardnekkig bedelen, en als je even niet oplet je spullen stelen. Tijdens een wandeling op het strand bij zonsondergang heb ik er niets van gemerkt. Vier Westerse jongedames in bikini die zichzelf in het zand begroeven trokken wel sterk de aandacht van de lokale strandtoeristen.
Fietsstatistieken:
110,46 km
4 u 40 min
23,61 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie