Epiloog: aantekeningen voor toekomstige fietsers

Als afsluitend blogbericht wil ik graag nuttige informatie voor toekomstige fietsers delen, zowel aantekeningen over Myanmar als fietsland, als meer algemene reizigersinfo.

Navigatie

Ooit koop ik me een fiets gps, maar voorlopig behelp ik me met een tussenoplossing. Ik had mijn iPad mini bij als mediaconsole. In Myanmar navigeerde ik met behulp van twee kaartenapps. Eerst gebruikte ik de Open StreetMaps met de gratis MapsWithMe Lite app. Deze vrij beschikbare landkaarten worden ontwikkeld en aangevuld door vrijwilligers. Via de MapsWithMe app zijn de kaarten offline beschikbaar. De kwaliteit van het kaartmateriaal varieert. De grote steden in Myanmar (Yangon, Mandalay) en de toeristische gebieden (Bagan) zijn vrij goed uitgewerkt met vele ‘points of interest’. De verbindingswegen tussen de steden zijn vaak rudimentair getekend, maar voldoende om te navigeren. Ik gebruikte de MapsWithMe Lite app, maar er zijn tientallen apps die de Open Street Maps gebruiken. Na verloop van tijd maakte ik evenwel meer en meer gebruik van de Google Maps app. Deze gratis app van de internetgigant geeft vaak meer details dan de Open Maps, maar werkt in principe uitsluitend online. Niettemin laadt de app de kaarten in het cache-geheugen. Bijgevolg zoomde ik op voorhand online in op de weg die ik ging volgen en op de steden die ik ging bezoeken. Onderweg riep ik offline de nodige detailkaarten op uit de cache. De gps-functie van mijn iPad werkte uitsluitend via de WiFi. Zonder draadloos internet vond de iPad na enkele kilometers zelden waar ik was. Op voorhand had ik ook de Reise Know-How kaart van Myanmar gekocht. Wegens de grootschaligheid (1:1.500.000) heb ik deze kaart in Myanmar nauwelijks gebruikt. De kaart was slechts één keer een meerwaarde. In tegenstelling tot beide apps bevatte de kaart namen van enkele dorpen op de weg tussen Kyaukpadaung en Meiktila. Dankzij de papieren kaart wist ik ongeveer waar ik was.

Staat van de wegen

In de maanden voor het vertrek heb ik ernstig overwogen om mountainbikebanden te steken. Verschillende bronnen waarschuwden immers voor de slechte staat van de wegen. Uiteindelijk ben ik toch vertrokken met de klassieke Schwalbe Marathon banden waarmee ik op de Vlaamse jaagpaden rijd. Ik heb geen spijt gehad van deze bandenkeuze. Meer zelfs, ik heb in Myanmar 1.600 km gefietst zonder ook maar één lekke band. De wegkwaliteit van de ‘high ways’ was beter dan ik had verwacht. Over het algemeen waren er weinig putten. Mobiele puttenvulteams speelden kort op de bal, en de meeste putten waren opgevuld. Het asfalt was niet helemaal vlak aangelegd en had een licht gerimpeld reliëf. Het ontbreekt de Birmezen immers aan de nodige high tech machines om het wegdek biljartvlak aan te leggen. De wegenwerken zijn er enorm primitief. Onder oude olievaten stookt men een vuurtje om de pek te smelten. Boven de laag gesmolten pek worden eerst keien en tenslotte een laag fijne kiezel uitgestrooid. Myanmar investeert serieus in het onderhoud van haar wegen, ik heb vaak wegenwerken gepasseerd. Waarschijnlijk worden de wegenwerken gefinancierd met de tolheffing op de ‘high ways’. De randen van de wegen hadden last van erosie, en hier was de kwaliteit van het wegdek minder. Bijgevolg reed ik vaak in het midden van het baanvak als het verkeer dit toeliet. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen. In de kilometers voor Pakokku was het wegdek geteisterd door talloze putten. Ook het stuk tussen Mawlamyine en Thanbyuzayat was duidelijk versleten. Ik heb nagenoeg uitsluitend op verharde wegen gefietst. De uitzonderingen waren de veldwegen in Inwa en het binnengebied van Bagan.

Fietsen in Yangon

Fietsen in Yangon, mag dat wel? Volgens mij is fietsen in Yangon niet verboden. Op enkele grote lanen buiten het centrum heb ik inderdaad verbodsborden gezien. Op deze borden stonden evenwel motorfietsen afgebeeld en geen gewone fietsen. In vergelijking met de andere steden in Myanmar zijn er in Yangon nauwelijks fietsers. In het centrum rijden nog een aantal fietstaxi’s met zijkar rond. Buiten het centrum ben ik enkele schaarse fietspendelaars en zelfs een paar lokale wielertoeristen gepasseerd. Fietsen in Yangon is vergelijkbaar met fietsen in andere Zuidoost-Aziatische miljoenensteden zoals Bangkok. Yangon telt veel eenrichtingsstraten met 3 à 4 rijstroken met om de haverklap verkeerslichten. Het verkeer is druk en staat vaak in de file. De bussen zijn het gevaarlijkst. Het stuur zit meestal aan de rechterkant bij de bussen (evenals bij de meeste auto’s in Myanmar), terwijl het verkeer wel rechts rijdt. Bijgevolg zit je als fietser in de dode hoek van de bus als je langs links voorbijsteekt. Wie zich niet laat intimideren door het hectische verkeer in een Zuidoost-Aziatische miljoenenstad, en bovendien goed uitkijkt, kan zonder problemen in Yangon fietsen. In het totaal heb ik ruim 70 kilometer in Yangon gefietst, waarvan een kleine 30 kilometer in het donker.

Diefstalrisico

Myanmar kent nauwelijks misdaad tegen westerlingen. Het risico op een diefstal van je (lig)fiets is zeer beperkt. Indien mogelijk en als het niet teveel moeite was, legde ik mijn fiets ergens aan vast. Vaak was dit niet mogelijk, maar ik vond mijn ligfiets steeds waar ik hem had achtergelaten. Een parkeerplek in de schaduw vond ik veel belangrijker dan een plek met een houvast. Bij grotere toeristische attracties kon ik soms mijn fiets voor 100 of 200 Kyat (0,07 of 0,15 EUR) bij een parkeerwachter achterlaten. De Birmezen maakten ook gebruik van deze service. Alleen in de miljoenenstad Yangon legde ik consequent mijn fiets ergens aan vast, al moest ik soms even zoeken naar een houvast. Mijn ligfiets overnachtte meestal op de binnenplaats van het hotel. De meeste hotels hebben vooraan een verharde binnenplaats die met een poort van de straat is afgesloten. Ik heb mijn fiets nooit op mijn hotelkamer gestald, al was dat één of twee keer mogelijk.

Geldautomaten

Volgens de Lonely Planet is een ATM een grote zeldzaamheid in Myanmar. Deze informatie is volledig achterhaald. Zelfs in de kleinere steden als Pakokku had bijna elk bankkantoor op de binnenplaats een ATM staan die 24/7 open was. De permanente openingstijd moet je evenwel met een korreltje zout nemen, aangezien de binnenplaatsen ’s nachts werden afgesloten. Of je er met een westerse credit- of debetkaart ook geld uit de muur kan halen, weet ik niet. Ik had immers geen nood aan een geldautomaat aangezien ik een royale hoeveelheid dollarbiljetten had meegenomen. De meest opmerkelijke plaats waar ik een ATM aantrof was de Shwedagon paya in Yangon. Zowel aan de oostelijke als aan de westelijke ingang stond een geldautomaat.

 

Hotelreserveringen

“To book, or not to book?” Naargelang de situatie dit vereiste, boekte ik op voorhand een hotelkamer. Indien er geen bijzondere noodzaak was, zocht ik op de bonnefooi een hotel bij aankomst. In Yangon had ik vanuit België het Three Seasons Hotel geboekt. Met de fietsdoos was dit de handigste oplossing. Bovendien had het hotel het transport van de luchthaven geregeld. Daarentegen was ik blij dat ik in Bagan geen hotel had geboekt. Op basis van de hotellijst van de Lonely Planet genoot het Bagan Princess Hotel mijn voorkeur. In werkelijkheid voldeed de kamer die me werd aangeboden niet aan mijn verwachtingen. Omdat ik er geen kamer had geboekt, kon ik makkelijk verder fietsen. Uiteindelijk vond ik met een beetje geluk een betere kamer in het Thante Hotel. Voor de zekerheid had ik in Sat Se Beach een kamer in het Shwe Moe Motel gereserveerd. Achteraf gezien was dit niet nodig, en waren er betere hotels in Sat Se. Elke keer maakte ik de afweging of ik al dan niet een hotel zou boeken. Dankzij mijn ligfiets was ik zeer mobiel. Indien een bepaald hotel volzet was, kon ik makkelijk naar het volgende hotel fietsen.

Het blogplatform

Uit de vele blogplatformen koos ik WordPress.com als onderbouw van deze blog over mijn ligfietsvakanties. Deze keuze is gefundeerd op één belangrijke grondslag. In tegenstelling tot de concurrentie (bijvoorbeeld Weebly) heeft WordPress een (gratis) iPad app. Dankzij deze app kon ik mijn dagelijkse blogbericht offline schrijven. Als ik dan na enkele dagen eindelijk terug online kwam, hoefde ik slechts de foto’s op te laden en het bericht online te publiceren. Omdat ik dagelijks mijn ervaringen meteen in een blogbericht kon verwerken, sluit mijn blog nauwgezet aan bij hoe ik mijn ligfietsvakantie beleefd heb.