Om 4:05u liep de wekker af. Twintig minuten later zat ik aan de ontbijttafel. Twee personeelsleden waren speciaal voor mij zo vroeg opgestaan. Even voor vijf stopte een lange minibus voor de deur. We laadden mijn fietsdoos in, en na de check-out vertrok de airport shuttle. Op zo’n vroeg uur was het verkeer uitermate kalm. Vijfentwintig minuten later en 10.000 Kyat (7,50 EUR) armer zette de chauffeur mijn fiets en mij af aan de luchthaven. Aan de incheckbalie deden de hostessen eerst moeilijk over mijn fiets. Ze wilden zeker zijn dat ik mijn banden had afgelaten. Uiteindelijk kon ik hen min of meer overtuigen dat de banden plat waren. Vervolgens stuurden ze me terug naar de veiligheidscontrole om een “security sticker”. De baas van de security werd erbij gehaald. Hij wilde mijn doos openen om te checken of mijn banden effectief plat waren. Gelukkig was hij pragmatisch ingesteld, en vroeg hij me of ik nog tape had. Ik toonde het restantje van de rol dat duidelijk onvoldoende was om de doos terug dicht te tapen. Vervolgens toonde ik hem een foto van mijn ligfiets op mijn iPad. Dat was voldoende om hem te overtuigen, en ik kreeg de vereiste veiligheidssticker. Bij de incheckbalie herhaalde ik dit kunstje. Na het tonen van de foto werden ze aanzienlijk inschikkelijker. De fietsdoos werd gewogen en ik werd eindelijk ingecheckt. Overigens waren de twee veiligheidscontroles (de eerste voor de check-in en de tweede voor de boarding) een lachertje. Ik mocht telkens alles aanhouden, en werd met een scanstaaf gefouilleerd. Bij de tweede controle stonden verschillende flesjes water, maar de twee flesjes in mijn handbagage werden niet opgemerkt. Gelukkig, want na de laatste controle waren er geen faciliteiten meer. Overigens ben ik uit Myanmar vertrokken zonder de vertrektaks van 10$ te betalen. Ik veronderstel dat deze buitenlandersbelasting inmiddels is afgeschaft.
De vlucht naar Doha vertrok om 7:45u met een kwartier vertraging, maar landde een half uur te vroeg. In Doha moet ik ruim vijftien uur wachten op de aansluitende vlucht naar Zaventem. Qatar Airways biedt een gratis hotelkamer met maaltijdvoucher en transport aan passagiers aan die meer dan 8 uur en minder dan 24 uur moeten wachten op hun aansluiting. Weinig mensen weten dit, want het gros van de passagiers stapte in de transferterminal uit. Ik ben er zeker van dat veel meer passagiers hier recht op hebben, maar dit moet op voorhand worden geboekt. Aan een speciale balie in de aankomsthal ontving ik mijn vouchers. Na 40 minuten aanschuiven bij de immigratiedienst, stempelde een norse Qatari mijn paspoort af. Vervolgens wachtte ik nog twintig minuten op de shuttlebus naar het hotel. Ik vreesde onterecht dat het hotel in een verre voorstad van Doha lag. Op de voucher stond immers ‘Retaj Ar Rayyan Hotel‘. Gelukkig lag het hotel niet in de voorstad Al Rayyan, maar in de hoogbouwwijk aan de noordkant van de Baai van Doha. Het chique Retaj Hotel is een toren van 19 verdiepingen. Mijn ruime kamer lag op de twaalfde verdieping, en had zowel zicht op de zee als op de nabije wolkenkrabbers.
Na een douche ging ik lunchen in het restaurant van het hotel. De lunchformule was een uitgebreid buffet à volonté. “All you can eat”, dat moesten ze me geen twee keer zeggen. Ik heb er een zesgangendiner van gemaakt. Ik begon met champignonnenroomsoep, en vervolgens stelde ik een voorgerecht samen met onder meer sushi. Nadien volgde lamsstoofvlees met gebakken aardappeltjes. Vervolgens waagde ik me aan gegrilde krab en reuzengarnalen. Na de schaaldieren stelde ik een kaasschotel samen, om te eindigen met het uitgebreide assortiment aan desserten, dat ook enkele lokale specialiteiten bevatte. Het feestmaal was evenwel niet compleet. Bij een dergelijk eetfestijn horen aangepaste wijnen. In het streng islamitische Qatar werd plat water in plaats van wijn geschonken.
Na deze copieuze lunch wandelde ik naar een nabijgelegen shopping center om Qatarese Riyals uit de ATM te halen. Met dit geld nam ik een taxi naar het Museum van Islamitische Kunst. In deze schitterende collectie keek ik anderhalf uur mijn ogen uit. Het museum ligt op een kunstmatig schiereiland in de baai van Doha. Van hieruit is er een schitterend zicht op de wolkenkrabbers aan de overkant van de baai.
Toen het rond vijf uur donker werd, wandelde ik naar de Souq Waqif. Deze oorspronkelijk 19de-eeuwse soek is inmiddels zo vaak gerenoveerd dat het een karikatuur van zichzelf is geworden. Ik dronk er een Turkse koffie op een terrasje, en nam vervolgens een taxi terug naar het hotel. ’s Avonds mocht ik nogmaals genieten van het buffet. De copieuze lunch was evenwel nog niet verteerd, dus ik dineerde bescheiden en selectief. Vervolgens ben ik vroeg gaan slapen, aangezien ik om half twaalf moet opstaan om terug naar de luchthaven te gaan.
Fietsstatistieken:
0 km
0 u 0 min
0 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie