Het was vele dagen geleden, maar deze morgen scheen de zon in een wolkenloze hemel. Om half acht stond ik op, en pas omstreeks half tien lag ik op de fiets voor de laatste kilometers in Myanmar. De eerste bestemming was de Mingalar Market, enkele kilometers ten noorden van het centrum. Deze markt was wel open, en leek een beetje op een verloederd shoppingcenter. De zes verdiepingen van het gebouw waren verbonden met roltrappen die al jaren geleden de geest hadden gegeven. Elke verdieping had een raster van smalle gangen. De winkeltjes waren slechts 1,5 op 1,5 meter breed en in blokken van twee of vier winkeltjes gegroepeerd. Sommige winkels hadden twee van zulke hokjes samengevoegd. De afdeling kleding was voornamelijk vrouwelijk georiënteerd, en daar had ik dus weinig aan. De horeca was onder een groot afdak op de dakverdieping geconcentreerd.
Vervolgens fietste ik langs het Kandawgyi-meer naar het National Museum. Ik moest mijn fototoestel in de locker achterlaten, dus ik kan geen foto’s tonen. De vier verdiepingen bevatten voornamelijk kunsthistorische artefacten uit de Birmese geschiedenis. Hier en daar waren er kleinere opstellingen voor propagandadoeleinden. Ook de minderheden kregen aandacht in een aparte zaal. De cliché opstelling legde de nadruk op folkloristische klederdracht.
Rond half één had ik alle opengestelde zalen gezien, en fietste ik naar een restaurant in de buurt. Toevallig kwam ik voorbij de nationale archiefdienst van Myanmar. Enkele jaren geleden was het onder jonge archivarissen een soort van ludieke sport om jezelf op de foto te zetten samen met een exotische archiefinstelling. Bij deze dien ik een late inzending in.
Ik lunchte in het “Feel Myanmar Restaurant” midden in de ambassadewijk van Yangon. Dit zou de favoriete lunchtent van de diplomaten zijn, en het restaurant zat deze middag inderdaad goed vol. Er was geen menu, ik moest aan het buffet aanwijzen wat ik wilde eten. De rekening van 7.000 Kyat (5,25 EUR) was gepeperd, wellicht omdat ik twee vleesgerechten had gekozen in plaats van de gebruikelijke één. Na de lunch fietste ik terug naar het hotel. Onderweg stopte ik bij het graf van de laatste mogulkeizer van India. De Britse kolonisator had hem in de 19de eeuw naar Yangon verbannen. Toen hij overleed werd hij hier begraven, en later ook zijn echtgenote en zijn twee zonen. De grafmonumenten liggen tegenwoordig in een Indische moskee, waarvan ze vandaag het plafond hebben geschilderd.
Vervolgens zette ik mijn fietstocht naar het hotel verder. Ik kwam in een file terecht, en het ging tergend traag vooruit. Ik passeerde de Bogyoke Market, die vandaag wel open was. Klaarblijkelijk had ik de verkeerde shoppingdag uitgekozen. Toen ik eindelijk om 14:25u terug aan het hotel was, had ik precies 1.600 kilometer in Myanmar gefietst zonder ook maar één lekke band. Om dit ronde cijfer te halen, heb ik het lot een beetje geholpen. Ik heb een kilometertje omgereden rond het rondpunt met de Sule Paya om precies op de 1.600 kilometer uit te komen.
Mijn fietstocht in Myanmar zat er nu echt op. Om drie uur begon ik mijn fiets klaar te maken om in de fietsdoos te steken. Met de hulp van iemand van het hotelpersoneel stak mijn fiets om 16:40u terug in de doos. De fietsdoos mag nog één nacht in mijn kamer blijven.
Vermits mijn fiets was ingepakt, ben ik ’s avonds in een restaurantje in de buurt gaan eten.
Fietsstatistieken:
15,16 km
1 u 9 min
13,17 km/u
Vakantieligger 
Geef een reactie